روزگار خوش با ساقی  ومیخانه گذشت

     ای خماران چه کنم لحظه ی مستانه گذشت

شمع عمری که سحر گرد سرش می گشتم                                                              

     با   خموشی  ز   کنار   من   پروانه   گذشت

کلبه ی حزن به پا کرده که چون یوسف عمر

                شاه مصری شد و برکلبه ی ویرانه  گذشت

دیشب آن کس که مرا عقل به تاراجم برد

                خنده ای کرد و کنار من دیوانه گذشت

خنده کم کن به من و زلف پریشانی ما

                کار گیسوی من از آینه و شانه گذشت

ساقیا یاد منه پیر مزن پیک حیات

                چون خماری من از جرعه و پیمانه گذشت

پیر بی طاقتم و شوق غزل خوانی دل

               چون جوانی من عاشق  بیگانه گذشت