بداحه هایم

درود
همگی زیبا و جالب بودند

درودها




🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

من خسته نیم مرا به زور دَوَنک

در بسته نیم مرا به دوزی وُ کَلَک

در خِرمن یارا همه دودی چو فُزود

سر مسته نیم مرا بجویی و خَرَک

باز/ اَ ر ذوُهن ِ من ارباب خویش بود ؟

گو!در بساط تو/می بایدی ِ خویش بود


رازآ بهِ راز رَزارآ نمی خوری

- در بود ِ بودن ِ بودآی ِ خویش بود

ولی تو هنوز به انسداد مصنوع وزن
دل باخته ای
وَ شاید !

وقتی

دیگر

بر ما ! نیایش خویش ات دریغ دار
- قومی م که چالش روزگار به قعر کشیده ایم

در وآدریغی عمری قُبور باش
- در سین سادیسم سماج ات دویده ایم

وقتی نَشود برقرار چیز ساده را
- اندر حاکیت خاموش بی قرار برُده ایم

با من به فراموشی این دوره منقلب مباش !
- هر گُوُ به سوی چَراغی بسوی خویش خفته ایم

فریاد به خون جگر /می رسانیم/ چه سود !
دَر وآسوایی ِ دوران بی ثواب سفته ایم

با ید بتکانم وُ بر زمین تان خُطور کنم
- هر چند بر سر قله /به عُزلت خمیده ایم

دَردا تمِام گَر شوی/ گِره از کار ما گشا !

در کوی با تو بُوُ دَن را /غنیمتی ایم

ـ هرکو به کوی تو میآیمی /نهفته ایم

باید بدانی که پند مندِ روزگار
دیگر نمی توُ انی ام این بار منتها کنیم
اقبال که به ذهنم خطور هم نکرد
از دست دید احتمال تو/ می بایدی ره ایم


بر ما !رحین نیایش دریغ دار
هر چند چالش دنیا به هم تنیده ایم

لحظه هایتان به صفای
شعر سروش

من در همه وجهی، همه شعرم

در بام خانه ای ما باد می وزد
کد می دهم به شما تا شمانیز بوزید
در ماجرای سطحی این روزهای نمور
قول می دهم که شما نیز هم بروید
سیصد چهارصد بباید زسال گذر
ول می هم شمانیز هم وِل َ دید

در بام خانه ای ما باد می وزد
کد می دهم به شما تا شمانیز بوزید
در ماجرای سطحی این روزهای نمور
قول می دهم که شما نیز هم ببرید
سیصد چهارصد بباید زسال گذر
وِل می هم شمانیز هم وِل َ دید

در بام خانه ای ما باد می وزد

کد می دهم به شما تا شمانیز بوزید

درود بر شما
زیبا قلم زدید بزرگوار

ولی احساس کردم در یک صفحه تعداد شعرها زیاد بود
زنده باشید و پاینده

حالا کنار تو در موازی یک بدن
یادر بِساط انجماد تِمامی ِ یک سخن
***
شاید !میان چو دستی به مجرمانه بُرد

یک هیچ به تمام معنیِ/ نیست در لجن

حِل/ اَل/ حِلَل/ کهِ حِلالی ِ یحالمان شُدی

در دا به درد ِ در به درانی درون یک /سُنن

حالا کنار تو در توازیع ِ بی تُوام
یا گو! بِسان عربده در/ رَخت ِ بی ثَمن


دردا د.وباره دماوند مان بسوخت
هرگو به ِ چو سنگی شما / نمی تُوان کَمن