خدای زمین

من ساختم بتی را از او
روز و شب پرستیدم
خدای زمینم را
امیدم بود، آب شدنِ سنگ
دلش به زمانی
افسوس از خیال های واهی
به تمنایش چرخیدم به دور
جهانم
دریغا که نبود او را گمانی
تمام عمر باریدم چو بارانِ
ثقیل
هیهات! نگفتن که نمی روید 
گل از سنگی
انتظار انتظار انتظار....
غریب است از بهر کسی 
که ندارد قراری..
فردا ها به چشمم آمد 
دلِ بی‌جان را داشتن چه
سود؟
قرار شد به قربانی کردن 
دل، در راه خدا
تا هدیه شود مهرش از 
آسمان ها
تیغ ما ، تیز تر از تیز بود 
پوسته حلق دلْ اما از ترنج
زود رنج تر
البقا که عقل چو طیر بسمل
 حیران شد
که چه بود و چه شد آن همه
شیفتگی و وفا؟
مشروع‌ست دل یکی در بند سنگ 
آن دیگری پابند مودت فانی؟