پروسه ی عشق

پاک کنید ؛
آرشیوِ شبهه ناک متحجر را
ازقهرِ سیاه چاله های محقر
نیش پیش داوری معذب
با یورش واژه های دم دستی
و هجوم ملخ های مزرعه خوار
سمومی که سبب دفع انبساط ماست .
دراین فضای بی ادله ی قی آور
از عصر عصیره ی آدم !
ما در بیکندِ تیرگیِ خود شناوریم
بی اخلال گریِ این خلال ها
خلسه ای دیگر جوانه می زند در حیات جوانه ها
نورافکن شعور
غبار ظلمت را بر می چیند از عیار دست ها
نازل نه ، تحمیل به خویشند تمام پازل ها


عریان کنید
صورت معصوم اسلیمی را
از نیش رنج های مزاحم
این است تمام راز ورمز ما
بی اسم ورسم های کلیشه
پروسه ی عشق ،
دراین حوالی درانتظار مقدم شماست
وخورشید ، نگینی در انگشتری انگشت های تان

سلام و درود بر جناب ناظمی
و اما پروسه ی عشق

در ظاهر شعری عاشقانه و در لایه های درونی آن سیاسی و اجتماعی و اعتراضی.
با یک شروع ناگهانی شروع شده و خط بطلان را بر تحجر زمانه خواسته گویا شاعر خود در مقام رهبر و قائد قرار گرفته و فرمان حمله صادر کرده است.
در شعرهای امروزی نمود چنین اشعاری که در ظاهر از تم عاشقانه و در باطن ماهیت غیر از آن را دارند مرسوم است.

مراعات النظیر های بهم پیوسته در این شعر بافتی محکم به شعر داده و مانند نخ تسبیح کلمات را کنار خود ردیف کرده است آرایه های دیگری از جمله پارادوکس موضوعی، جناس های مختلف، تشخیص نیز در این شعر خودنمایی می‌کند

در این شعر که در ژانر سیاسی و اجتماعی رقم خورده گاهی شعارهای کلیشه ای و یا بهتر بگویم شعار زدگی در کل شعر موج میزند البته با عنایت بر حیطه ی سخن شعارگرایی امری است لازم اما نه کافی.

واژه هایی چون انبساط و عصیره با ترفندهای آرکاییسم زبانی تلاش می کند به کهن گرایی زبان و بیان بپردازد.
اگر این شعر را از قالب الفاظ لعاب شده در آوریم گنگی نثر غالب نمیشود و این هنر شاعر است که توانسته با لعاب دادن سر کلمات شعرش را از مبهم انگاری نجات دهد

جناب ناظمی عزیز با تبحری که دارند از اطناب و تعقید و تله ی آن جسته اند و در کمینه ترین شکل ممکن توانسته اند معانی بسیاری را جای دهند.

با سپاس و درود از شاعر عزیز جناب ناظمی

سید هادی محمدی