•من عشق را دیده ام•

من عشق را دیده ام!
من که با عمق طلوع یاد تو،
آمیخته ام!
من که بر شرم حضور تیز نگه تو،
خندیده ام!
من که بر آغوش گرم عطرآگین تو،
خوابیده ام!
من که بر صامت پررنگ حضور تو،
مشوش گشته ام!
من که تاب تن بی تاب تو بر دل
گشته ام!
من که مالامال پر ز رویای آزادی ام،
عاشق محبوس در آغوش تو بودن،
گشته ام!
من که شبهای بارانی ام،
زیر چتر خاطرات تو،
ایستاده مرده ام!
من که روزی در قراری عاشقانه،
پر شور و هیاهو بوده ام...!
من که دین و دنیای خود را،
به گناه با تو بودن داده ام...
روز و شب بر فاصله...
بر تن تنهای نبود تو،
گریسته ام...!
من که دم به دم با فکر عاشق پیشه ام،
رویای با تو بودن گشته ام!
من که عابد گشته ام بر تو و بر آیین تو...
تب کرده و آشفته ی آوای تو
گشته ام...!
من که دیوار شدم بر دل و بر عقل خودم...
روزگاری رفت و من،
بی قرار قراری گشته ام...!
من که مغرورم و عقلم پر ز رویای تو گشت...
عاقبت زلیخای یوسف گشته ام...
من که بعد از این همه رفتن،
عاقل گشته ام!
من که آوار گشته ام در
کوچه های بی تو بودن...
لحظه ای رخت غم تنهایی ام
لحظه ای آوای بی رنگ نگاهم
لحظه ای گنجشک غرق در حوض حضورت
لحظه ای مردن به از بی تو بودن
لحظه هایم همه در عشق تو 
آب گشته اند
من که آواز بی پناه دره ای
در سقوط بی تو بودن
گشته ام
من که از دزدیدن نگاهم از نگاهت
شاد و بی غم بوده ام
حال
پاییز پر غم گشته ام...
دیده ام خون است و
خونی در دلم...
آه،من عشق را دیده ام...!