پست های وبلاگ

«همان هنگام ، پرويز شاپور « در سفري که به تهران کرده بود ، در بازگشت ناصر خدايار را که قبل  با او دوست بود ، با خود به اهواز برد و مدت يک هفته در خانه اش از او پذيرايي کرد . او به اين منظور خدايار را به اهواز برد تا در راه پيشرفت و ترقي هنري فروغ پشتيبان او باشد . خدايار ، بعد از بازگشت از اهواز ، در مجله روشنفکر شروع به چاپ داستاني با عنوان شکوفه هاي کبود کرد که در آن گوشه هايي از زندگي فروغ فرخزاد مطرح شده بود .

فروغ از چاپ اين داستان که حاصل و نتيجه حضور خدايار در خانه اش بود ، به قدري عصباني شد که تا مدت ها بعد ، هميشه مي گفت از اين واقعه ، به طوبه گونه ای از زندگینامه نویسی مرحومر دردناکي پشيمان و شرمنده ام . در تمام زندگيم فقط از يک جهت احساس پشيماني مي کنم و آن هم همين ماجراي بچه گانه و ابلهانه است » و تحت تاثير همين حادثه بود که شعر « ديو شب » را ساخت و به چاپ دوم کتاب اسير افزود :

لاي لاي اي پسر کوچک من

ديده در بند که شب آمده است

ديده در بند که اين ديو سياه

خون به کف ، خنده به لب آمده است

سر به دامان من خسته گذار

گوش کن بانگ قدم هايش را

کمر نارون پير شکست

تا که بگذاشت بر آن پايش را

آه ، بگذار که بر پنجره ها

پرده ها را بکشم سرتا سر

با دو صد چشم پر از آتش و خون

مي کشد دمبدم از پنجره سر

از شرار نفسش بود که سوخت

مرد چوپان به دل دشت خموش

واي ، آرام که اين زندگي است

پشت در داده به آواي تو گوش»