بعد از خوردن نوشابه
10 دقیقه بعد: 10 قاشق چایخوری شکر وارد بدنتان می شود.
می دانیدچرا با وجود خوردن این حجم شکر دچار استفراغ نمیشوید؟
چون فسفریک اسید، طعم آن را کمی میگیرد و شیرینی اش را خنثی می کند.
20دقیقه بعد: قندخونتان بالا می رود و منجر به ترشح ناگهانی و یکجای انسولین میشود.
کبدتان شروع می کند به تبدیل قند به چربی تا قند خون، بیشتر از این بالا نرود.
40 دقیقه بعد: حالا دیگر جذب کافئین کامل شده؛ مردمک هایتان گشاد می شود،
فشار خونتان بالا میرود و در پاسخ به این حالت، کبدتان قند را به داخل جریان خون رها می کند.
گیرنده های آدنوزین مغز حالا بلوکه می شوند تا از احساس خواب آلودگی جلوگیری کنند.
45 دقیقه بعد: ترشح دوپامین افزایش پیدا می کند و مراکز خاصی در مغز،
که حالت سرخوشی ایجاد می کنند، تحریک می شوند.
این همان مکانیسمی است که در مصرف هروئین منجر به ایجاد سرخوشی می شود.
بعد از 60 دقیقه: اسید فسفریک موجود در نوشابه، داخل روده کوچک، به کلسیم، منیزیم و روی
می چسبد. متابولیسم بدن افزایش پیدا می کند.
میزان بالای قند خون و شیرین کننده های مصنوعی، دفع هرچه بیشتر کلسیم را
از طریق ادرار باعث می شوند.
مدتی بعد: کافئین در نقش یک داروی مدر (ادرارآور) وارد عمل میشود.
حالا دیگر کلسیم و منیزیم و روی که قرار بود جذب بدن شود،
بیش از پیش از طریق ادرار دفع می شود و به همراه آن مقادیر زیادی آب، سدیم و
دیگر الکترولیت ها نیز از دست می رود.
مدتی بعدتر: کم کم آن غوغایی که در بدنتان ایجاد شده بود فروکش می کند و
نوبت به افت قند می رسد. در این مرحله یا خیلی حساس و تحریک پذیر می شوید
یا خیلی کرخت و بیحال. حالا دیگر تمام آن آبی را که ازطریق نوشابه وارد بدن خود کرده بودید،
دفع کرده اید؛ آبی که می شد به جای اسید و کافئین و شکر، حاوی مواد مفیدی برای بدنتان باشد.
تا چند ساعت بعد اثر کافئین هم از بین میرود و شما هوس یک نوشابه دیگر می کنید.
و این داستان ادامه دارد.
وبلاگ نار گیله