پست های وبلاگ

خبر آنلاین : فوتبال ایران در غم از دست دادن عزیز اصلی نشست. گلر دوست داشتنی فوتبال ایران در دهه های 40 و 50 بعد از چندماه تحمل بیماری ، دارفانی را وداع گفت. او فروردین ماه 1392 در گفت و گوی نوروزی با خبرآنلاین از اتفاقات مهم فوتبالی اش سخن گفته بود. از جنجال دربی ، از حضورش در سینما و .... بازخوانی این گفت و گو پر است از نکاتی جالب و خاطره انگیز.

 

 

من ساکن کشور آلمان هستم و خدا را شکر زندگی نسبتا راحتی دارم. سال گذشته به خاطر بیماری ریه دو هفته در بیمارستان بستری شدم و وضعیت خوبی نداشتم. الحمدالله امسال بهتر شده ام.

 

 

بله، از طریق تلویزیون بازی ها را تماشا می کنم.

 

 

باید بگویم که فوتبال ایران مریض است. فوتبال ایران نه کاملا مرده است و نه می تواند بایستد. مدیران و مربیان یکی پس از دیگری برکنار می شوند اما اینها فایده ای ندارد. فوتبال ما فقط اسم حرفه ای را یدک می کشد اما از آماتور هم پایین تر است. شما پرسپولیس یا استقلال را نگاه کنید، با این همه اسم و رسم یک ورزشگاه اختصاصی برای خود ندارند. در آلمان حتی باشگاه های آماتور هم برای خود مجتمع ورزشی دارند. اینجا برای بچه های 4، 5 ساله تا رده جوانان و بزرگسالان تیم های جداگانه وجود دارد. اما در مملکت ما سازندگی در حد صفر است.

 

 

به هر حال پرسپولیس هم جزیی از کل است. وقتی وضعیت کلی خراب است شامل حال پرسپولیس، استقلال، ملوان و... هم می شود. در گذشته من مربی آکادمی بودم. خودم بازیکنان را انتخاب می کردم و خودم مربیگری می کردم. در آن زمان اکثر باشگاه ها از آکادمی تغذیه می شدند، اما حالا چی؟ دیگر آکادمی درست و حسابی وجود ندارد. باید برای تیم ملی به دنبال بازیکنانی باشیم که در خارج از کشور رشد کرده اند. تا این بازیکنان خود را با شرایط داخل تطبیق دهند همه چیز تغییر خواهد کرد. پرسپولیس هم فقط به دنبال نتایج موقتی است، به همین خاطر پول های زیادی را به هدر می رود. دائما مربی خود را عوض می کند با اینکه در موارد گوناگونی ضعف دارد.

 

 

شنیده ام که تراکتورسازی پیشرفت زیادی کرده است. به نظر می رسد که این تیم تشکیلات خوبی را پشت خود دارد و با برنامه ریزی کار می کند، اگر دچار مشکل خاصی نشود آینده خوبی در پیش رو خواهد داشت. به عنوان مثال ذوب آهن را نگاه کنید، دو سه سال را در اوج سپری کرد و حالا برای ماندن در لیگ برتر بازی می کند. اگر تراکتور هم دوام بیاورد به قطب جدید فوتبال ایران تبدیل خواهد شد.

 

 

خواهش می کنم.

 

 

به هر حال آن بازیکنان از مکتب شاهین بودند اما من از دارایی آمده بودم. آنها چندیدن سال با هم رفیق بودند و ما مثل غریبه ها بودیم. علاوه بر این ما آذری ها تعصبی خاصی به تیم های خود داریم. آن زمان علی عبده رئیس باشگاه پرسپولیس بود. من آدمی هستم که اگر با کسی نمک بخورم نمکدان را نمی شکنم و برای این چیزها اهمیت خاصی قائل هستم. علاوه بر این سرپرست وقت باشگاه پیکان هم رابطه خوبی با من نداشت و با هم اختلاف داشتیم. این ها همه دست به دست هم داد تا من در پرسپولیس بمانم.

 

 

در آن زمان من با خون دل پرسپولیس را تربیت کرده بودم. تیم تاج هم عظمت زیادی داشت، هر بازیکنی به تاج می رفت به تیم ملی هم دعوت می شد و اکثر داوران تحت تاثیر این تیم بودند. در نیمه اول آن دیدار مظلومی گلزنی کرد و تاج پیش افتاد. در نیمه دوم در یک ضدحمله فرصتی برای ما مهیا شد، خوردبین فرار کرد و کسی نتوانست او را متوقف کند و در نهایت از پشت 18 قدم دروازه تاج را باز کرد. این گل کاملا سالم بود، داورهم در ابتدا گل را قبول کرد اما بعد از آن قلیچ خانی با داور درگوشی صحبت کرد و آن اتفاقات رخ داد. من در حال شادی بودم که داور به من گفت عزیز گل قبول نیست، خوردبین خطا کرده. من هم با تعجب گفتم خوردبین که پا به توپ بود و گل زد، چه خطایی! او هم جواب داد اگر اعتراض کنی اخراجت می کنم. شما خودتان می دانید در آن وضعیت چه فشاری روی بازیکنان است. من سعی کردم خودم را کنترل کنم اما در نهایت آن درگیری ها رخ داد. از همان جا بود که از فوتبال دلزده شدم. پس از آن هم تمام مخارج مصدومیت کتفم را خودم پرداخت کردم اما مسئولان باشگاه به من گفتند که به ما ارتباطی ندارد. جواب بازیکن ملی پوشی که سه بار قهرمان آسیا شده را به این صورت دادند.

 

 

ما با تیم ملی قهرمانی های خاطره انگیزی را در آسیا به دست آوریم. آن زمان فقط یک تیم از آسیا به مسابقات جهانی راه پیدا می کرد و ما موفق شدیم به جام جهانی 1964 صعود کنیم. در آن زمان بازیکنان شاهین دست به یکی کردند که اگر دهداری در تیم نباشد آنها هم به المپیک نخواهند رفت و همه این مسائل باعث ایجاد تنش در تیم شد. فدراسیون هم لجبازی کرد و آنها را محروم کرد. در نهایت هم به جای آنها گروهی بازیکن جدید به صورت سفارشی به تیم ملی دعوت شدند. با یک تیم ناقص به المپیک رفتیم و با تیم های آلمان شرقی، مکزیک و رومانی همگروه شدیم. ما در اولین بازی 4 گل خوردیم و روحیه خود را از دست دادیم. با همه این مسائل تیم ملی در آن زمان با عشق و غیرت بازی می کرد.

 

 

آن پیراهن به نام عزیز اصلی معروف شده بود. آن زمان تیم های خارجی زیادی به ایران می آمدند و من هم به ورزشگاه می رفتم تمرینات آنها را تماشا می کردم. یک مرتبه باشگاهی از چک اسلواکی به ایران آمد که دروازه بان آنها مرا به شدت تحت تاثیر خود قرار داد. بازی بسیار چشم نوازی داشت. ما با آنها دو مرتبه بازی کردیم. در بازی دوم من مصدوم بودم و درون دروازه نایستادم که در نیمه اول 2،3 گل دریافت کردیم. به همین خاطر با وجود مصدومیت در نیمه دوم به میدان رفتم و توانستیم یکی دو گل به ثمر برسانیم اما در نهایت شکست خوردیم. بعد از آن دیدار با گلر آنها دوست شدم و از او خواستم که پیراهنش را به من بدهد. آن پیراهن یادگاری او بود و از همان زمان تولیدی ها از روی آن پیراهن های بنفش رنگ با یقه مشکی تولید کردند و نام آن را گذاشتند پیراهن عزیز اصلی.

 

 

اصولا جوان ها به ماجراجویی علاقه زیادی دارند. من هم در وجود خود این احساس را داشتم. زمانی که در فوتبال به اسم و رسمی رسیدم، یک کارگردان ارمنی از من درخواست کرد که در فیلم او بازی کنم و من هم قبول کردم. اما باید بگویم که بیشتر از اسم من در سینما استفاده شد و نتوانستم آن طور که باید و شاید خودم را نشان دهم. به همین خاطر با وجود علاقه ای که داشتم دیگر به دنبال بازیگری نرفتم.

 

 

خدا رحمتش کند. حجازی انسان بسیار مودبی بود. او همیشه از من به عنوان پیشکسوت و الگو یاد می کرد و من هم احترام زیادی برای او قائل بودم. وقتی که شنیده ام مریض شده است شماره او را با دردسر زیادی به دست آوردم و از او خواستم که برای پشت سر گذاشت مراحل درمانی به آلمان بیاید و مهمان من باشد. او هم قبول کرد اما متاسفانه عمرش به دنیا نبود، بعد از یک هفته خبر فوت او را در روزنامه ها خواندم و واقعا ناراحت شدم.

 

 

بله من نقاشی می کشیدم اما دیگر ادامه ندادم. نقاشی هم درسر های خاص خودش را دارد و من دیگر حوصله این کارها را ندارم وگرنه علاقه زیادی به آن دارم. حدود 20، 30 تابلو هم کشیده ام.