پست های وبلاگ

آیت الله جباری که در سن ۲۴ سالگی به درجه اجتهاد رسید، در کنار تدریس در حوزه علمیه قم، در زمان طاغوت در کنار دیگر روحانیون به مبارزه با رژیم طاغوت پرداخت….وی از مدت ها قبل از بیماری خونی و کلیوی رنج می برد و مدت ها تحت نظر پزشکان تحت درمان و معالجه قرار داشت.

آیت الله جباری از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان امام جمعه بهشهر انتخاب شد و تاکنون نیز بدون وقفه این فریضه سیاسی – عبادی را اقامه کرده بود؛ آخرین نماز جمعه وی هفتم شهریور ماه اقامه شد.
آن مرحوم نهم فروردین 1317 در روستای متکازین از توابع شهرستان بهشهر متولد شد؛ وی یادگیری سطح مقدماتی علوم اسلامی را نزد پدرش آغاز کرد و سپس راهی حوزه علمیه کوهستان شد و نزد علمایی چون آیت الله العظمی کوهستانی، حجج اسلام سمچولی و سید زکریا حسینی متکازینی به تحصیل علوم حوزوی پرداخت.
وی تحصیلات خود را در حوزه علمیه مشهد و سپس قم ادامه داد و درس خارج فقه خود را نزد آیت الله بروجردی مرجع جهان تشییع به پایان برد و سپس نزد آیات عظام فاضل لنکرانی، نوری همدانی، مشکینی، سلطانی، شاهرودی، حضرت امام خمینی(ره)، مرعشی نجفی، گلپایگانی، میرزاهاشم آملی، علامه طباطبایی و بهجت به کسب معارف اسلامی پرداخت.

وی در سال 1359 از سوی حضرت امام خمینی (ره) به عنوان امام جمعه شهرستان بهشهر منصوب شد و در دوران جنگ تحمیلی بارها در مناطق جنگی غرب و جنوب کشور حضور یافت.

مرحوم آیت الله جباری در سال ۱۳۷۵ به عنوان نماینده مردم مازندران به مجلس خبرگان رهبری یافت و تا زمان حیات در این سمت مشغول خدمت به مردم بود.
عضویت در شورای سیاستگذاری ائمه جمعه استان مازندران، قائم مقامی شورای مدیریت حوزه های استان مازندران، تدریس علوم اسلامی و نیز ریاست حوزه های علمیه امام صادق (ع)، چهارده معصوم، جبل النور و قدسیه شهرستان بهشهر از دیگر فعالیت های این عضو مجلس خبرگان رهبری به شمار می رود.
مرحوم آیت الله جباری در سال های بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به انجام خدمات عام المنفعه اهتمام داشت که از جمله می توان به ساخت مدارس، مساجد و اماکن مذهبی متعدد، پیگیری جدّی برای ساختن بیمارستان های امام خمینی(ره) و شهدای بهشهر، ایجاد دانشگاه علم و فناوری مازندران، تداوم و بقاء دانشگاه پیام نور، ایجاد درمانگاه و خانه های بهداشت و ساخت مسجد جامع و مصلاّی بزرگ شهرستان بهشهر اشاره کرد.
از این عالم جلیل القدر، پژوهش های بسیاری از جمله کتاب «اعجاز الدلیلین» به جای مانده است.”