پست های وبلاگ

نامه به فرهنگستان زبان و ادب فارسی در خصوص سبک زلال

به قلم استاد حسین مدرّس زاده

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم

محضر مبارک ریاست محترم فرهنگستان زبان و ادب فارسی / ادام الله ظلهم الوارف

 

با سلام و پیش کش ارادت به غایت

یکی از ملاحظات بدیع غیر مسبوق در ساحت شعر فارسی منظومات مترشّحه از خامه ای نوین بنام « زلال » ، محصول طبع یکی از شعرای شهر تبریز بنام جناب آقای ابوالفضل عظیمی بیلوردی با تخلص ادبی « دادا » میباشد که چند سالی است به ساحت سترگ و وزین شعر ایران تقدیم گردیده ولی چنان که باید و شاید مورد شناسایی و معرّفی واقع نگشته است. ایشان به تازگی مجموعه ی زیبای دیگری در همین سیاق بنام « نغمه های سبز » و در حیطه ی شعر کودکان سروده اند که جای خالی یکی از نمونه های آن در کتب مقطع دبستان اظهر من الشمس است که پس از مطالعه ی آن که به پیوست تقدیم حضورتان گردیده مانع مفقود و مقتضی موجود خواهد نمود که صد البتّه نه فقط در حریم حرمت شعر کودکان بلکه لایق معرّفی در مراکز دانشگاهی است که موجب غنی شدن بیش از پیش آستان مبارک جامعه ی ادبی خواهد گشت. چنان که سیاهه ی موجز ذیل علّت محکمه پسند تامّه ی این سخن است که کنون زلالسرایی، سبک سرایش عزیزانی چون شخصیّتهای زیر نیز گشته است:

 

1- جناب سید ظاهر موسوی (افغانستان)

2- سرکار خانم پروفسور ثریا حکیم آوا ( تاجیکستان )

3- آقای دکتر اعظم خواجه اف خجسته ( تاجیکستان )

4- آقای مهدی یوسفی نژاد « لولی وش » (ایران)

5- آقای بهزاد چهارتنگی (ایران)

6- آقای امیر علی مطلوبی (ایران)

7- آقای حمید حمیدی زاده (ایران)

8- سرکار خانم مطلوبه مهر (ازبکستان)

9- آقای حیدرزاد سالک (آذربایجان)

10- آقای مهدی گوران اوریمی (ایران)

11- سرکار خانم سمانه هروی (ایران)

12- سرکار خانم طلای کرمانی (ایران)

زنده یاد سرکار خانم گیتا تاجبخش (تاجیکستان)

و ...

 

مبرهن است شناخت این سنخ از سرایش در میان ملّتی که شعر، هنر ملّی آنان است نمایشگر اوج پیشرفت ادبیّات اتمّ در میان آنان به شمار می آید. مخصوصاً نحوه ی جدیدی با رعایت قواعد بالا و پایین های کلاسیک شعر فارسی با ممزوجیّت اختراع شکل هندسی جدید.

 

به امید قرب جسمانی آن وجود نازنین

واللهُ خیر الناصرین

الاحقر – حسین مدرّس زاده

دهم مهرماه 1392

 

 

 

 

 

 

باز می خندد بهار

باز می گریند یخ ها زار زار

می کشد دست لطیف خود به لاله شبنمی

می رود از چنگ سرما اختیار

برگ می زاید چنار