سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 23 آذر 1403
    13 جمادى الثانية 1446
      Friday 13 Dec 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        جمعه ۲۳ آذر

        پست های وبلاگ

        شعرناب
        این یک بهار دیگر است
        ارسال شده توسط

        نسرین علی وردی زاده

        در تاریخ : يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۱۰:۴۸
        موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۱۰۵ | نظرات : ۸

        دستم را گرفته بود و می‌دوید. می‌خواست مرا برساند آن طرف مرز و من این را نمی‌خواستم. لحظه‌ای ایستادم و گفتم: «نمی‌شود نروم؟» نفس‌نفس می‌زد:
        - الان زمان جنگ است ویولت. با بهاری که برای اولین بار همدیگر را دیدیم فرق می‌کند.
        - پس ما اینجا چه می‌کنیم؟ فایدهٔ این‌ها چیست وقتی دنیا برایمان کوچک است؟
        - عزیز دلم! ما الان در جایی از تاریخ ایستاده‌ایم که کسی ما را گردن نمی‌گیرد. تو چه فکری کرده‌ای؟
        هق‌هقم بلند شد. همین دو روز پیش بود که پدر گفت:
        - زمان جنگ، آدم در خاک خودش هم عزیز نیست. وای به روزی که پایمان به خاک دشمن باز شود.
        اشک‌هایم را پاک کردم و پرسیدم:
        - اینجا کجاست آلفرد؟ آلمان؟ یا فرانسه؟
        با انگشت اشاره‌اش، گوشه‌ای را نشانم داد و گفت:
        - آنجا را می‌بینی؟ آن طرفش فرانسه است.
        باز چشمانم تر شد. پشت پردهٔ اشک، مردی را می‌دیدم که بهار سال پیش، در سفر به فرانکفورت دیده بودمش. مردی نظامی که جایی از میدان رومبِرگ ایستاده بود و منتظر بود کفش‌هاش را واکس بزنند. و خدا خواسته بود بادی بوزد و طره‌ای از موهایم را به بازی بگیرد و او عاشقم شود. حالا ما وسط جنگ جهانی چه می‌کردیم؟ چرا وقتی نازی‌ها مثل مور و ملخ، از در و دیوار پاریس بالا رفتند، تنها کسی از خانوادهٔ «سرهنگ بلانشت» که گیر آلمانی‌ها افتاد، من بودم؟ آن روز، وقتی در آن بَلبَشو اسیر نازی‌ها شدم، آلفرد را دوباره دیدم. بعد از یک سال! کلافه گفت:
        - تو اینجا چه می‌کنی؟ چطور گیر افتادی؟
        - اینجا کجاست آلفرد؟ آلمان؟ یا فرانسه؟
        برای اینکه ته دلم خالی نشود، کوتاه گفت:
        - ما در پاریس هستیم.
        و دست‌هایم را گرفت. سرد بود. مثل قلبش. مثل قلبمان! بوسه‌ای به پشت دستم زد و گفت:
        - ببین ویولت! این‌ها سر اینکه تو دختر یک نظامی فرانسوی هستی، حساب باز کرده‌اند. ولی من تو را از اینجا می‌برم. می‌فرستمت فرانسه. قول می‌دهم.
        وقتی به جایی رسیدیم که گفته بود آن طرفش فرانسه هست، گفت:
        - من عاشق چشم‌هات شدم. هرگز این را فراموش نکن. حالا برو.
        گریه امانم را بریده بود. دست بردم و زنجیر دور گردنم را باز کردم. روی پنجهٔ پا بلند شدم و صلیب را به گردنش بستم. گفتم:
        - کاش می‌توانستم چشم‌هام را پیشت بگذارم.
        خم شد و چشمم را بوسید. اشکی از دیده‌اش افتاد و گونه‌ام را تر کرد. توی دلم گفتم: «حالا چه می‌شود؟» دو روز بعد ما پاریس را پس گرفتیم اما ندیدمش. جنگ آمد و رفت، خبر رسید هیتلر خودش را نفله کرده؛ باز هم ندیدمش. دیگر نامه‌ای از راه نمی‌رسید و نامه‌‌هایی که می‌نوشتم، برگشت می‌خورد. نمی‌دانم کجا گمش کرده بودم که پیداش نمی‌کردم. در یکی از نامه‌هاش با خطی درشت و گیرا نوشته بود: «عزیز دلم! عشق زیبا نیست. این قلب آدم‌هاست که زیبا و امنش می‌کند و برایش خانه‌ای می‌سازد از جنس آرامش.» قلم را برداشتم و کنار جمله‌اش نوشتم: «تو آرامشِ امن من بودی!» و حس کردم نیاز دارم بمیرم و در جایی دورتر دوباره به دنیا بیایم. یاد روزی افتادم که در فرانکفورت آمد دنبالم و رفتیم کلیسا. یاد لبخندش! لبخندی بر لبم نشست. زیر لب گفتم:
        - دلم برای کلیسا تنگ شده آلفرد. دنبالم نمی‌آیی؟
         
         
        پ.ن: با وجود اینکه در این نوشته، برشی از تاریخ به رشتهٔ تحریر درآمده، اما هیچکدام از شخصیت‌ها وجود خارجی نداشته و زاییدهٔ ذهن می‌باشند. (گرچه، شده حتی ذره‌ای امکان دارد که این ماجرا، در واقعیت نیز از سر افرادی گذشته باشد!)

        ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
        این پست با شماره ۱۵۱۱۹ در تاریخ يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۱۰:۴۸ در سایت شعر ناب ثبت گردید

        نقدها و نظرات
        شاهزاده خانوم
        يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۱۶:۴۴
        خیلی قشنگععع خندانک ولی تلخ و غم‌انگیز🥺
        چه زیبا می‌نویسید خندانک خندانک
        آفرین به شما خندانک خندانک
        عشق زیبا نیست این قلب آدم‌هاست که زیبا و امنش می‌کند

        چه خوب بود این جمله خندانک خندانک
        غم‌انگیز بود ولی حالمو خوب کرد خندانک

        خیلی مرسی بشید بانوی عزیز برای انتشار داستانک زیباتون خندانک
        درود بر شما خندانک
        نسرین علی وردی زاده
        نسرین علی وردی زاده
        يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۲۱:۲۸
        عزیز دلید
        ممنون که وقت گذاشتید و مطالعه کردید و خیلی سپاس که نظرتون رو برام نوشتید😍❤
        خوشحالم که با قلمم تونستم حالتون رو خوب کنم
        حال دلتون همیشه خوب
        پابرجا و زنده باشید 🌺🌹
        ارسال پاسخ
        طاهره حسین زاده (کوهواره)
        يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۱۶:۴۸


        خندانک خندانک خندانک

        نسرین علی وردی زاده
        نسرین علی وردی زاده
        يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۲۱:۲۹
        ❤❤❤
        ارسال پاسخ
        ابوالحسن انصاری (الف رها)
        يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۱۷:۵۶
        درود خندانک خندانک خندانک
        نسرین علی وردی زاده
        نسرین علی وردی زاده
        يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۲۱:۲۹
        درود و سپاس🌺🌹
        ارسال پاسخ
        عارف افشاری  (جاوید الف)
        يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۲۱:۱۸
        درود خندانک

        نوشته قدیمی مشابهی دارم شاید بارگزاری کردم
        نسرین علی وردی زاده
        نسرین علی وردی زاده
        يکشنبه ۱ مهر ۱۴۰۳ ۲۱:۲۹
        درود متقابل
        بسیار هم عالی، مشتاق هستم🌹
        ارسال پاسخ
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.



        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        1