پست های وبلاگ

به نام یگانه سراینده‌ی دیوان آفرینش!


«من لم يشكر المخلوق لم يشكر الخالق»


سپاس از مدیریت سایت ادب‌پرور شعر ناب جناب سید فکری احمدی زاده بزرگوار که بستر گسترش فرهنگ و ادب پارسی را مهیّا نموده‌اند.

درود بر شما فرهیخته‌ی ارجمند جناب احسانی فر بزرگوار و سپاس از پشتکارتان که زکات علم نمودید و به زیبایی، موثر بودید و اثر ارزش آموزش‌های پربارتان را عملا در سرایش چندین شاعر قدرشناس نظاره‌گر بودیم؛ علاوه بر دوستان قدرشناسی که‌ ذیل پست‌های آموزشی‌تان اظهار ارادت نموده‌اند، برخی از بزرگواران محبّت نموده، در پست‌هایی جداگانه نیز این قدرشناسی را به منصّه‌ی ظهور نشاندند؛ از جمله:

_ جناب شفیعی بزرگوار در سروده‌ی زیر:

هر کوششی در راهِ  کج حاصل ندارد جز اَسَف
گویی که در کوهِ نَمَک  گردی به دنبال صدف

مقصد برای  راهِ  کَژ  بیراهه باشد تا  اَبَد
یک بارِ کج با صد ثَنا هرگز نمی یاید هدف

از حورِ اصلی تا  بَدَل  آمد سخنها در غزل
شاید سیاهی از نخود باشد به فردی ناخَلَف

تا  در  قلوب  مردمان  بَذرِ  ریا  پاشیده اند
با خود پسندی برده اند از ذاتِ هر معنا شَرف

اِحیایِ راهِ راستی چون احتمالی مبهم است
جُز  با  تدابیرِ  خِرد هرگز نَشاید شد به صَف

پی نوشت: این غزل در واقع مشقی است در تمرین وزن شعر و بعنوان تحفه ای ناچیز(درویش گونه) تقدیم می گردد به استاد گرامی جناب آقای احسانی فر گرانقدر برای قدردانی از زحماتی که در آموزش وزن کشیده و می کشند.

https://sherenab.com/poem/116150/%D9%86%D8%AE%D9%88%D8%AF-%D8%B3%DB%8C%D8%A7%D9%87


_ جناب آرمان ارجمند در سروده‌ی زیر که مشترکا از جناب‌عالی و سید هادی محمدی بزرگوار قدرشناسی نموده‌اند:

کودکی یخ زده در سوز هوایی برفی
نورّسی با سر و دستی لرزان
«فِرچه» در دست و یکی جعبه چوبی بر دوش
با دو چشم نگران
خیره بر رهگذرانی چابک
در «کفِ» کفشِ عبوری که گهی می ماند!
در غروب خورشید
بغض در حنجره اش می نالد
ناله ها کم جانند
شهر هر «پِچ پِچه» را می کوبد
شهر هر زمزمه ای می روبد
ناله ها خاموشند
صبر کن!
گوشِ دل را باز کن
ناله اش را بشنو
دیده بگشا یک دم
زیر باران تمنا
چشم های پسرک شفافند
در تلاقیِ نگاهت
می زنند رعدِ سوالی جانسوز
من چرا اینجایم؟!
پاسخش را چه کسی خواهد داد؟!
روزگاری که همین نزدیک است
پاسخش را خود او خواهد داد:
من «چ ِ» را کم دارم
من «چ ِ» را می خواهم
من «چ ِ» را می جویم...

تقدیم به سرور عزیزم، جناب حسین احسانی فر (منتظر لنگرودی)
آموزگارِ بی  ادعای عالی مقام با «آموزه هایی طلایی» در قالب پست هایی با عناوین:
آموزش وزن (1)، آموزش وزن (2)، آموزش وزن...
که تا ابد، وام دار ایشان خواهم بود و هرگاه در سروده ای با اوزان اشعار کلاسیک یا نیمایی، همگام و همنوا شوم بخشی از نتیجه و آثار آن چه خواهم نگاشت «باقیات الصالحات» ایشان محسوب می شود.

همچنین سپاس ویژه دارم از جناب دکتر سید هادی محمدی که در پنجره ای سبز ذیل شعر «در شبِ موهوم...» از جناب «محمدعلی افضلی (خاکستر)»، به تفصیل از شعر نیمایی نوشتند و مطالب ارزشمندشان، محرکی شد برای بکارگیری آموزه های وزن در شعر نیمایی «چ ِ».
https://sherenab.com/poem/116360/%C2%AB%DA%86-%D9%90%C2%BB


_ و بانو شاهزاده‌خانوم مهربان در سروده‌ی موجود در لینک زیر:

https://sherenab.com/poem/114318/%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D8%AA-%D9%87%D8%B3%D8%AA%D9%85-%DB%8C%D8%A7%D8%AF%D9%85-%D9%87%D8%B3%D8%AA%DB%8C

و نیز در این ابیات:

رفتی و مرا خاطره‌ها مرهم شد
با بستر ِ تنهایی دل همدم شد

یک روز که آغوش ِ من از او پر شد

تصویر ِ تو در حافظه‌ام مبهم شد

🙃🙃

رفتی و مرا خاطره‌ها مرهم شد
با بستر ِ تنهایی دل همدم شد
این خاطره‌ی پیر ِ درون ِ ذهنم
تصویر تو را داشت ولی مبهم شد

*شاهزاده*
پ.ن.. اولین رباعی من..🙈
خدا قوت معلم پرتلاش..😊
شاخه گلی ریشه در وزن..🤭 از طرف همه دانش‌آموزان‌تان برای شما..🙃😌
سلامت و ثروتمند باشید..🍎💸

https://sherenab.com/poem/116741/%D8%AE%D8%A7%D8%B7%D8%B1%D9%87


ای بسا که باز هم سروده‌هایی از دوستان قدرشناس هست؛ امّا چون کمترین به‌طور مستمر در سایت حضور ندارم، از آن‌ها بی‌اطلاعم و دوستان می‌توانند در صورت تمایل، بزرگواری نموده، ذیل پنجره‌ی سبز جاری ارسال بفرمایند.


در پایان، دیگربار، به حکم‌ کلام ارزشمند «مَن عَلَّمَني حَرفًا فَقَد صَيِّرَني عَبدًا» بر کار ارزشمند و مقام والایتان درود می‌فرستم.


سرفراز باشید در پناه یگانه پروردگاری که به قلم سوگند سرود!