پست های وبلاگ

سلام و عرض ادب جناب گلی عزیز و بزرگوار

هرگز نمی توان زندگی را بدون هدف در نظر گرفت. اگرچه هدف شخصی با شخص دیگر تفاوت دارد، اما در هر صورت هدف دارد!
حتی ممکن است کسی بی هدفی را، هدفِ زندگی خود قرار دهد.پس باز هم هدف دارد.
وقتی صحبت از هدف می شود، اینکه حرکتی به سوی آن اتفاق نیفتد، بی معنا می شود.
بنابراین به نظر بنده همین حرکت، همان وظیفه و تکلیفی ست که هرکس در زندگی ناگزیر به انجام است.

عرض ادب و احترام جناب ایوری ارجمند
نمی‌شود گفت از پیش ماموریتی داریم یا مأمور به تکلیف هستیم...
بنظرم آدمی رفته رفته در طول و عرض زندگی با خودآگاهی و ادراک تجربی، ابتدا احساس مسئولیت میکند و سپس اقدام و عمل؛ این همان مسئولیت انسانی‌ست... ای کاش بتوانیم بهترین تصمیم یا تصمیم‌ها را در بهترین زمان بگیریم!
موفق و سلامت باشید🌿

درود بر ادیب اندیشمند جناب ایوری گرامی
انسان در آمدن و رفتن بی اختیار است
فاصله آمدن تا رفتن برابر است با بودن
هنر انسان تبدیل بودن به شدن است

سلاااام

جناب ایوری دانا🍁🍁😊
پست خیلی جالبیه
راستش چند وقت پیش به موضوعی تقریبا تا حدودی مرتبط با پست شما فک می‌کردم.. و یه چیزایی نوشتم.. اما به نتیجه مطلوب هنوز نرسیدم..
براتون می‌فرستم شاید با همفکری با اساتید به جاهایی رسیدم 🍁🍁

ویرایش نکردم.. با ویرایش بخوانید 🍁🍁


تا حالا به این فکر کردید آیا خودتون رو انتخاب کردید؟
و اگر پاسخ مثبته .. آیا از این انتخاب راضی هستید یا نه؟
اصلا چطوری میشه خودمون رو انتخاب کنیم؟ و تازه بعد به مرحله رضایت از این انتخاب برسیم؟
انتخاب نه فقط از بعد جسمی، بلکه شخصیتی و رفتاری.. جایگاه کنونی..
یه چیزی رو در مورد جسمم خوب می دونم و اون اینه که ..
از اینکه خانومم احساس خوبی دارم با تمام محدود فکر کردن‌های برخی آدمیان..
پس من از انتخاب جنسیت خودم راضی بودم و هستم.. اما آیا این جنسیت رو من انتخاب کردم؟ چطوری؟ کی؟ کجا؟
انتخاب؟ از اختیار می‌آد..
یعنی من قبل تولدم هم اختیار به انتخاب داشتم که چی باشم..؟
قبل تولد مگه چطوری بودم؟ همین شکلی؟ یا اون شکلی؟ بعد من تصمیم گرفتم این شکلی باشم؟
از راضی بودن یا نبودن جایگاه کنونی یه چی بگم..
بنظرم همه از جایگاه کنونی‌شون در مفهوم عام شاید راضی باشند اما در مفهوم خاص راضی نیستند.. سر همین آموزش صورت می‌گیره و هر لحظه در حال یادگیری هستیم.. این هر لحظه در حال یادگیری یعنی ما از یک ثانیه قبلمون ناراضی بودیم و ناخودآگاه به سمت یادگیری رفتیم تا از خودمون راضی‌شیم.. اما انقدر این دایره یادگیری گسترده‌است که روح ما رو حریص می‌کنه و دائما به ما گوشزد می‌کنه که این سطح.. سطح تو نیست.. و یه نوع ناراضیتی کلی ناملموس توی وجود ما شکل می‌گیره..

سوال چه تکلیفی؟

اگر منظور تکلیف الهی است برایتان یک مثال میزنم

فرض کنید من چیزی خلق میکنم که تمامی پس و پیشش را میدانم میدانم او چه بوده هست و خواهد شد تمامی انتخابها و اعمالش

حال

نهادن تکلیفی بر او بی معنی نمینماید؟

او یا این تکلیف را انجام میدهد یا نمیدهد که من به هر دو آگاهم

نهادن این تکلیف بر او بی معنی نیست؟

درود بزرگ وار
انسان به دنیا امدنش را نظرات زیادی هست
هیچ کس نمی تواند یک نظر خاص را تایید کند
به نظر من
انسان اولین دلیلش به دنیا می اید فقط به خاطر دیگران تا چرخه ی اعمال هستی و اگاهی طی شود
دوم در اعمال در حقیقت اختیار است در اجبار یعنی در اصل شما ظاهرا اختیار دارید که این نظر نیز تایید نظر اول است
سوم انسان چیزی جز اگاهی نیست این گوشت و تن برای شما شبیه یک خودرو است وقتی مرد شما مرحله ای را گذر کردید وبدن نیز مرحله ای را که در مورد بدن با نظر فیزیک و ساختار زیر اتمی موافقم
البته توضیح زیاد است من فقط اشاره کردم چیزی که خودم قبول دارم را

بر طبق منطق و تفکر من انسان تنها موجودیست مانند بقیه موجودات مثل یک سنگ چوب یا هر چیز دیگر با این تفاوت که قوی تفکر و تصمیم گیری در باب عملی را دارد همین

ایکاش انسان روزی بتواند خدا را فراموش کند تا به خدای حقیقی برسد

هرکدام ازما که به دنیا می آییم رسالتی داریم که باید به انجام برسانیم و مرگ پایان زندگی نیست بلکه تولدی دوباره هست
وکسانی فوت میکنند می روند تا به خدا برسند و آنجا زندگی کنندو برای شناختن خدا به خودآ و مرگ نیستی و نابودی نیست

سلام و عرض ادب
هیچوقت این بیت شعر و درک نکردم
ما نبودیم و تقاضامان نبود ....لطف حق ناگفته ی ما میشنود
که در راستای نعمت موجودیت ما بیان میشد
خب اگر نبودیم این همه رنج و گناه و ....نبود،اما کم سال تر که بودم اینطوری تعبیرش میکردم،اگر بودم و موجودی غیر از من ...مثلا درخت کاج،یه برگ،ماهی و ...اونوقت موجودیت الانم لذت بخش میشد
و اما الان میتونم بگم اگر فاصله بین بودن و رفتن و شبیه سازی کنیم به عنوان مثال متولد شویم و بدون کودکی ناگهان بزرگ شویم،محرومیت از لذت دنیای رشد و تعالی کودکانه
پس این فاصله میتونه یه هدف باشه برای تعالی و رسیدن به مقصد
و در نهایت اگر خدایی که وجود داره رو نه اون خدایی که هر کس به زعم خود میشناسه،درک کنیم همیشه غرق لذت عشقبازی هستیم در هر حالت و مسیری
ببخشید که هر چه در لحظه به ذهنم خطور کرد نوشتم
موید باشید و سربلند

سلام و عرض ادب جناب علامیان گرانقدر
سپاسگزارم از اینکه قابل دانستید
((ای کاش بتوانیم بهترین تصمیم یا تصمیم‌ها را در بهترین زمان بگیریم))
نکته بسیار ظریف و مهمی را فرمودید
در صورت اینکه هدف نهایی مشخص باشد شاید تصمیم گیری ها راحت ترو دقیق تر انجام بگیرد

پاینده باشید

درودها استاد ایوری

بودن به از نیست شدن
خاصِ در بهار

دست مریزاد استاد
حکیمانه فرمودید

درود استاد بزرگوار

*همۀ ما مأمور به تکلیف و وظیفه ایم نه مأمور به نتیجه* یعنی وقتی که رسالت مان در هستی را پیدا میکنیم و از آن لذت می بریم؛ تکلیف و وظیفه مان این می شود که بهترین تلاش مان را کنیم.


توضیح اینکه در راه انجام تکلیف و وظیفه مان؛ خداوند با نشانه های اش با ما حرف می زند و تکلیف و وظیفه مشخص می شود [خداوند حتی با زنبور هم حرف می زند؛ گیرنده هایمان را تقویت کنیم] در این راه صبر همراه امید داشته باشیم چون راهی که خدا می‌داند ما نمی دانیم و از مسیری رزق می دهد که به فکر ما نمی رسد.

مخصوصا دقیقه های ۹۰ یا وقتی که قبل از طلوع خورشید یک تاریکی عظیمی نمایان می شود باید صبر همراه با امید داشته باشیم باید تکلیف و وظیفه را رها نکنیم باید بعلاوه ایمان به خدایی که به او توکل کردیم؛ به او اعتماد هم داشته باشیم.

ولی بعضی ها خدا را مثل قرآن می بوسند و میگذارند توی طاقچه و به مغز و منطق شان اعتماد میکنند و وظیفه و تکلیف رو رها میکنند و می خواهند از هر راهی [حتی غیر اخلاقی: لابی؛ دروغ؛ رشوه؛ زیرآب زدن] نتیجه را حاصل کنند.

وقتی بدانیم نتیجه را خدا تضمین می کند فقط در هر مرحله که در هوای مه آلود نشانه های خدا را قدم به قدم دریافت می کنیم و پا روی سنگ های رودخانه می گذاریم تا قبل از دیدن سنگ بعدی ایمان همراه با امید و باور و اعتماد به ندای خدا را حفظ می کنیم.

وقتی میگیم ما مأمور به تکلیف و وظیفه ایم یعنی مسیر و راه الهی را پیش بگیریم بدون شک و شبهه و اعتماد کنیم چرا که خدا نتیجه را تضمین کرده است.

خدا مأمور به نتیجه است نه ما؛ ولی برخی میخواهند نتیجه را هم تضمین کنند می خواهند که مه روی رودخانه نباشد و سنگ های بعدی برای پا گذاشتن را ببینند. کسی که اینچنین است کار را خراب میکند و حرکت نمی کند [چون طبیعتا مه روی رودخانه باقی است] و میخواهند قبل از قدم برداشتن؛ نتیجه در دست شان باشد برای همین اصلا اقدام نمی کنند .


در مورد مامور به وظیفه هم میشه بهش اینطوری نگاه کرد که (( اما شاکرا و اما کفورا ))
یعنی با قدرت اختیاری که به ما داده میگه تو فقط تلاشتو بکن من خودم نتیجشو مشخص میکنم اگه تو راه رستگاری قدم برداری بهت اطمینان میدم که نتیجه مثبته و اگه تو راه بد قدم برداری بازم بهت اطمینان میدم که نتیجه منفیه
ولی شاید ما درک درستی از نتیجه نداریم و فک میکنیم نتیجه دقیقا باید بعد از تلاش ما خودشو نشون بده کما اینکه نتیجه میتونه حتی پس از مرگ هم رقم بخوره
مثل یک حرکت خیر و مثبتی که میتونه حتی بعد از مرگ انسان هم برای فاعل اون حرکت توی پروندش حسنات ثبت بشه
راحت هم ثابت میشه ((ینبوا الانسان یومئذ بما قدم و اخر))

موفق باشید

درود ها .
جناب ایوری گرانقدر .
ما که در تولد نقشی نداشته ایم در مرگ هم نقشی نداریم .
این دو روز ِ زندگی هم چون دیگران برایمان تصمیم می‌گیرند نقشی باز نداریم .
کلا ما نقشی نداریم آن دنیا هم می اندازندمان در جهنم می‌گویند چرا نقشی ایفا نکردید .
کلا بی گناهِ گناه کار هستم بنده .
....
موفق باشید .