پست های وبلاگ

درود بر شما جناب ناظمی بزرگوار
بسیار آموزنده و عالی بود و قابل درک

استفاده بردیم
در پناه خدای مهربان باشید

سلام آقای ناظمی بزرگوار
یه چیزی به ذهنم آمد گفتم بگم

انسان همیشه منتظر دردناک‌ترین لحظات‌ است (شاید همان رفتار شرطی شده که شما از آن حرف می‌زنید) درحالی که این شرایط پشت سر گذاشته شده‌اند.. و ما چون رفتار شرطی شده داریم، دائما این داستان را تکرار می‌کنیم و از قبل‌ش اندوهگین می‌شیم تا زمان اتفاق افتادنش..
ولی جسارتا.. ربط رانده شدن آدم از بهشت رو به رفتار شرطی شده نفهمیدم.. چون زمانی رفتاری شرطی می‌شه که از قبل وجود داشته باشه.. آیا اون موقع این رفتار شرطی قبلش تکرار شده بود؟

سپاس از پست تفکربرانگیز شما

درودها


ژرفنای اندیشه‌تان همواره پویا باد

درود بر پدر گرانقدرم
سپاس برای انتشار مجدد
و خوانش دوباره..
در پناه خدای مهربان باشید

آدمی موجودی شرطی شده است(برده ای مطیعِ چشم و گوش بسته ذهن شرطی شده ی خود ) واین انگیزه وعلت های بیرونی نیستند که سبب تعدیل و نقصان افراد می شوند بلکه ذهن بیمار و معیوب است که هرکسی را گرفتار و خودباخته می نماید . وآدمی ابزاری دردست ذهن خود گردیده و ذهن بی اختیار اورا در محاصره ی خود دارد و به هر سویی نااگاهانه روانه می کند .دلیل اعمال خطای انسان ذهن شرطی شده ی اوست که وی را به انجام هر عمل خطا وضد انسانی وا می دارد . قرنهاست که این عارضه گریبان بشرراگرفته وسرنوشت آرام و شفاف و لبریز و آرام بخش افراد را به سرنوشتی تالم بار وخشونت آفرین و خونین تبدیل کرده که آن را به سهولت درطول قرون گذشته تابه امروز می توانیم ببینیم .
از هزاران تن یکی خوش منظراست
که بداند او به صندوق اندر است .......مولانا
ماوقتی به کتاب اوستا وسرودهای گات ها خیره شویم وباتوجه به اینکه عمر آن کتاب به بیش از شش هزار سال قبل باز می گردد ، نتیجه می گیریم که آدمی هزاران سال است که شرطی شده است وگرفتار سرنوشتی محنت بارو هولناک گردیده ، وآیا رانده شدن آدم از بهشت طبق آیات قرآن و تورات ، تمثیلی از همین اتفاق (شرطی شدن آدم ) وجدایی وی از تمامیت خودش نیست ؟؟؟....
تمام تاکید این است ، تا آدمی در محاصره ی ذهن شرطی شده ی خود باشد از انجام هیچ عمل خطا وشرارت باری مصون نیست اما ، رهانیدن خود از ذهن شرطی شده ی خویشتن ، و آگاهی یافتن از ماهیت وساختار ذهن در خود می تواند هرکسی را از انجام هر عمل خطایی برای همیشه برحذر دارد ...

سلام
بانوی گرامی
ذهن ماهیتا آلوده نیست ، اما افکار هرکسی سمی وآلوده است که این افکار نیز مولود ذهن اند . آدمی دچار_خطای پندار_ گردیده به همین سبب ذهن پاشو از حریم خودش فراتر گذاشته ( یامی توانیم بگوییم ، وقتی ذهن فراتراز حریم خود را در می نوردد واعمالی جز وظیفه خودش انجام می دهد ، آدمی بااین حرکت ذهن دچار خطای پندار می گردد ) بادخالت ذهن _حقیقت _ برای انسان قابل ادراک نمی باشد . باید ذهن را در خود از دخالت بازایستاند بعداز آن ، آدمی بدون هیچ مانع وسد وحجابی ، حقیقت برایش قابل فهم وادراک می گردد . چه نتیجه ای دراین فرآیند می گیریم ؟..... ذهن هرکسی را درمحاصره ی خود دارد ، و ذهن پرده ی تیره ای ست که چشم بصیرت را از دیدن درست و روشن و شفاف محروم می کند وقتی ذهن دخالت نکند آدمی به فضای دیگری ورود مییابد وبه ادراک دیگری می رسد که آن فضای دیگری جز ذهن ا ست .این یک حقیقت است وقرنهاست که عرفان باتمام کژفهمی ها به آن دست یافته .....
روشن تر این که ، ریشه ودلیل رنج در ما ، خودی ست که در ضمیر خودکاشته ایم وقتی خود پاک شود و در ضمیر وجود نداشته باشد ، ضمیر هست اما دیگر رنجی در ذهن نیست وما بدون رنج زندگی می کنیم . این تجربه ای ست مداوم اگر جدّی باشیم می توانیم باتزکیه وتخلیه ذهن وتمرین و مراقبه به آن راه بیابیم .وآنچه قرنها در ذهن و ضمیر آدمی اورا دچار خدعه وفریب ساخته وبه بیراهه می کشاند _خود _ در ضمیر است که به آن ابلیس و شیطان می گوییم وگرنه ذهن عضوی از وجود آدمی ست چون چشم و گوش و.... که ماهیتا آلوده نیست.....

سلام استاد ناظمی عزیز
متن تفکربرانگیزی بود.
یاد کتاب (افسانه های قدرت) نوشته ی کارلوس کاستاندا افتادم، اونجا که از اصطلاحات (تونال) و (ناوال) حرف می زند.
نظر شما از جهاتی شباهت دارد به نظرات کاستاندا.
طبق عقاید عرفان مکزیکی(شمن باورها یا فرقه ی ساحری)، (تونال) مجموعه ی تمام چیزهایی است که ذهن انسان از بدو تولد، و با اولین تنفس، شروع به ساختنش می کند و نهایتاً دنیایی با قواعد و قوانین خاص می سازد که می تواند با دیگران ارتباط برقرار کند، در واقع دنیایی می سازد که بتواند در آن دوام بیاورد، دنیایی که از تولد تا مرگ وجود دارد، ولی واقعاً حقیقت دنیا نیست.
طبق عقاید کاستاندا، آنچه حقیقت انسان و جهان است (ناوال) است، که از بدو تولد به تدریج به حاشیه رانده می شود و مثل آتشی زیر خاکستر باقی می ماند، ولی (تونال) یعنی ساخته ها و پرداخته های ذهن انسان، دم به دم رشد میکند و قوی و برجسته میشود، طوری که یک دنیای ساختگی، همه چیز انسان میشود، و جهان حقیقی در پرده و حجاب قرار میگیرد، قوانین قراردادی بجای قوانین اصیل و حقیقی در ذهن می نشینند، و انسان همه چیز را بر اساس آن قوانین ساختگی می سنجد و قضاوت میکند، در حالی که حقیقت جهان چیز دیگریست.
کاستاندا بصورت تمثیل، در مورد این موضوع از زبان (دن خوان) _سرخپوست عارفی که مرشد اوست_ می گوید:
(تونال) مثل تمام این چیزهایی است که روی میز چیده ایم، و (ناوال) همه ی چیزهای دیگر به غیر از این میز و اشیاء روی آن است.
(تونال) زاییده ی ذهن است،
و (ناوال) حقیقت است، که اگر بتوانیم از بند ساخته ها و پرداخته های ذهن رها شویم به آن می رسیم.

عذرخواهی میکنم بخاطر اطاله ی کلام
و اشتباهات تایپی احتمالی
ممنونم بخاطر این پست اندیشمندانه و تفکربرانگیز

سلام
استاد گرامی وعزیزم آقای زارع
کارلوس کاستاندا شخصیت تازه ای برای من است وباایشان وکتاب او آشنایی ندارم اما آنچه برایم قابل تجربه مداوم وهررروزه است واز آن می نویسم مشاهده ی بی واسطه ذهن در خویشتن است وهمین مشاهده ودیدن ذهن معجزه ای ست که ذهن را درما کاملا از فعلیت باز می دارد وهیچ تمایلی در ما که تمامی منتج از ذهن است مارا اسیرخود نمی کند بلکه با بی اثرکردن ذهن تمام تمایلات نیز در هرکسی نقش بر آب می شوند ....من اطلاعاتی قابل بیان از عرفان سرخ پوستان ندارم ولی با مرور همین مطالب اندک که شما نوشتید تا حدودی با آن موافقم ....ممنون از شما

متاسفانه تمام تلاش ما آدمیان با عرض وجود و ابراز خود ، فرار از خویشتن است نه شناختن وکشف و ماندن با خود ..... واین گمراهی هلاکت باری ست که قرنها گریبان بشررا در هرکجای زمین گرفته واورا گرفتار سرابی هولناک وکابوسی دهشت زا ومرضی غیرقابل درمان می کند .
تاانسان خودِ واقعی اش را در وجود خودش شناسایی نکند و آن را به چنگ نیاورد هرگز به آرامش نمی رسد و مستاصل و نا آرام در یک سراب مهلک گرفتار است .

حفظ هویت ویا شخصیت پنداری و آرمانی برای هرکس آنقدر مهم گردیده که فرد آن را غایت خود وهدف والای خودش تصور می کند وبی آن احساس پوچی و بی هودگی و تالم می نماید ، در حالی که این ماهیت حقیقی وواقعی انسان نیست وهرکس با رهایی خودآگاهانه از این پندار واهی به حقیقت وجودی خویش وبه هویت اصیل خود دست می یابد....

درود بر استاد ناظمی گرامی
مطالب تفکر بر انگیز و ارزشمندی را به اشتراک گذاشته اید و استفاده بردم
این زحمت شما قابل تقدیر است

و دقیقا تصورات ذهنی ما انسانهاست که مشکلات را برایمان رقم می زند
در فرمایشات شما یک نکته ای توجه حقیر را جلب کرد، این بود که:
امابعضی خودآگاهانه خودرا از دلبستگی به مقام و موقعیت های اجنتماعی تاحدتوان دور نگاه می دارند ، اصولا اینگونه افراد آرامش بیشتری دارند وتوانایی کشف ناشناخته های بیشتری را نصیب خود می کنند .
و این نکته که شما بیان فرمودید ، بنده را یاد بحثی به نام سرآغاز دین انداخت که در آن بیان شده که سرآغاز دین خدا شناسی است و آن را نیز دارای مراحلی بیان می کند که نهایت آن اخلاص است.«نهج البلاغه خطبه توحیدیه».
و کسانی که به اخلاص نزدیک و نزدیکتر می شوند معمولا از آرامش بیشتری برخوردارند و مقام و منزلت ها در برابرشان چندان جذاب نیست
شاید بخاطر اینه که ذهن مشغول قدرت نهایی شده و از قدرت های کوچک بیزاری می کند و یا جذبه ای برایش ندارد.
البته برداشت و مشاهدات خودم را عنوان کردم و گرنه توضیحات شما بسیار دقیق و متفکرانه و قابل تامل است.
بدرود

سلام
دوست بزرگوارم
نفس دین وهدف آن ، بازگشت انسان به خویشتن است وتمام ادیان نیز یک هدف مشترک وواحد دارند . آدمی بابازگشت به خویش وکشف تمامیت خود(عقل کامل در خویشتن) به خداگونگی می رسد . بازگشت بخویشتن وخداگونه شدن یک لقله ی زبانی ورایج میان مردم وورد زبان مدعیان است ، نه هدف و غایت آدم ها که این حقیقت دین نیست ( ولی هنوز بعداز هزاران سال ادیان نیز ناشناخته مانده اند وانسان معاصر نیز چندان اصراری برای شناخت حقیقت دین و شناخت واقعی خود ندارد وتمام تلاش بشر امروز صرف رشد علمی وصنعتی می گردد ومعلوم نیست آیا انسان با ترقی ورشد علمی وصنعتی اش که امری جهانی ست ، روزی به شناخت حقیقی خود می رسد یا خیر ؟...... ). باید این هدف ، و غایت آدمی باشد . دین واقعی نه دین بیانی و گفتاری وشعاری ، خودآگاهانه هرکسی را به این سرمنزل نهایی والوهی می رساند و تاکید می کنم ، این هدف واقعی دین است وهرکسی بارسیدن به این غایت به آرامش واقعی که هرگز قابل توصیف و بیان نیست وتنها تجربه ی هرکسی ست دست می یابد .
....سرآغاز دین خدا شناسی است....بلی ، شناخت واقعی و کشف آن واستحاله شدن در آن ، نه با واژه و کلمات خوش بودن وعمری خودرا ، ناخودآگاهانه اسیر گفتارو بیان کردن و ورد زبان داشتن ودیگران را ناآگاهانه با فریب آنهاسروکیسه کردن و بقولی خون آنهارا به شیشه کردن .....
مگرنه می گوییم ؛ لازمه خداشناسی خودشناسی ست ؟
رابط وواسط بین این دوعمل ، (خداشناسی) و (خودشناسی) دین است ، اما بااتحاد و اتفاقی عملی وشهودی ، نه گفتاری و بیانی ( عملِ تحول ودگرگونی ریشه ایِ آدمی )...این تحول ودگرگونی هرکسی را از کویرستانی خشک وبی آب و علف به گلستانی پراز گل و سبزه وریحان و شادابی و طراوت وارد می کند ...... انسان با این تحول ودگرگونیِ مغزی و عقلی ، به آرامش دست می یابد ودیگر ذهن و ضمیر او چیزئ به نام رنج و اندوه ، تضاد وتناقض ، ستیز وجدالهای بیهوده ودیگر تمایلات کور را نمی شناسد و لذا فرد اسیر این زائده و عارضه ها نمی شود . حقیقت فراسوی تصورات ذهنی و عقلی برای فرد قابل ادراک می گردد.....دین عامل یک اتفاق درهرکسی ست . اتفاقی که فرد باخودشناسی (ودرک ماهیت خود) به قرب الهی می رسد . واز هویت پنداری جدا می شود ...
می بخشید اگر من قاطع و صریح حرف زدم ، چون این حقیقت است که مقابل چشم بسیار کسان باید قرار گیرد