پست های وبلاگ

سلام بر شاعر پر راز و رمز و دارای مطلب.
و سلام بر بزرگوارانی که در این صفحه حضور دارند یا خواهند داشت. من نقد ادبی بخوانم می فهمم اما خودم منتقد ادبی نیستم. کنجکاوم که چرا منتقدین صاحب نام در هیچیک از سروده های این شاعر حضور ندارند. پس چون می خواهم بفهمم خودم مجبورم در حضور شاعر دست به رمز گشائی بزنم که از قبل می دانم که نخواهم توانست.
من در متن این شعر حضور دارم:

. . . مگر دلی دلواپس..
و احتمالاً آن آدم ها را، با تمام غریبگی، ترجیح می دهد به خودش..
علتش اینست که یکی را کنار خودم داشتم که سال ها می نوشت و من نمی فهمیدم . تازه فهمیدم که بر روال افراغ اندیشه می نوشت و در تمام این سال ها از روی عمد پازل هایش را برایم رو نکرد. و من الآن مجبورم در غیاب او از الفبا شروع کنم و تازه به سطح او برسم و کتیبه هایش را رمز گشائی کنم . فکر می کنم بقیه عمرم برای این کار کفاف ندهد . به شرطی که واقعا بخواهم رمز گشائی کنم وگرنه کاری عبث خواهد بود و او از آسمان ها برایم خنده های تمسخر آمیز سر خواهد داد. حالا می رویم سراغ رمزها:
خورشیدی که در وسط روز حضور ندارد با ابرها هم حشر و نشر نمی کند . آیا با آنها نشست و برخاست نمی کند یا نه ابرها در اطراف خورشید زمینی به کار تراکم و بارش یا پراکندگی و صافی هوا نمی پردازند. آیا به زبان خودمانی یعنی هوای کدر ودود آلود. یا اندرون کسی که بشدت مکدر است؟ اصلا این خورشید یک خورشید واقعی است . ممکن است نباشد. همانگونه ای که سکوت نیست و مرگ هم نیست.
دور از جان شاعر :
می گوید من مرگم اما نه مرگی که جاودانه کند. اینجا انگار انسان و مرگ جایشان را با هم عوض می کنند. مرگ توصیفی برای یکنوع زندگی یا شرایط آنست. اگر کلمات و عبارات سر جایشان بودند می شد آن ها را به شرایط زندگی نسبت داد نظیر معانی ظاهری که القا می شود.
« . . . می خواهم بنویسم
نه به آن دقت که هر صبح خودم را می پوشانم..
به آن بی دقتی، که شب از تن بر می کنم..
سکوتم.. سکوت و هیاهو.. »
این نوع نوشته اعلام می کند که کلمات در جای خودشان نخواهند حواس مخاطب باید جمع باشد.
سکوتی توأم با هیاهو و فراتر از حرف و همهمه ای خاموش.
آیا منظور زمزمه های درونی است. آیا واکنش ها و یا عدم واکنش های بیرونی است. بیچاره مخاطب و بدبخت من که باید سیصد صفحه از این رمز و راز ها را بگشایم.
« و بعد..
صدای اقرارهایش را
آرام برمی دارد
توی جیب ها می گذارد
تا رقصِ پاهایش را
چون همیشه شخم بزنند.. »
اگر این ها فقط معما بودند و بازی های شاعرانه با کلمات و معانی و خیالات می شد با آن ها سرگرم شد. ولی طنین کلمات ترسناک است. و شاعر با اینکه با رمز صحبت می کند اما کلامش هنوز روان و بسیار گویاست. کافی است مثل معماهای ریاضی آدم بتواند صورت مسئله را خوب بفهمد. آنگاه حل آن ساده خواهد بود .
موفق باشید.
و شعر سفید که بیشتر با سیاهی ها در گیر است. شاید طبیعی باشد. چون این دو رنگ تنها رنگ هایی هستند که در مقابل همند . همه نور یا مال سیاه است بر عکس شهرتش. چون جذب می کند. یا سفید که هیچ نوری در ذات خودش ندارد و همه را از خود می راند. این هم معمای هستی.
اگر معنای این شعر را می دانستم آن را به یک غزلی تبدیل می کردم که غمگین باشد اما نه سیاه.
جسارتا این حرف ها را زدم که این صفحه شلوغ شود و استادان صاحب نظر مخاطبینی کند دهن چون مرا آگاه سازند. برا ی کارهایی که در پیش دارم.

و بعد..
صدای اقرارهایش را
آرام برمی دارد
توی جیب ها می گذارد
تا رقصِ پاهایش را
چون همیشه شخم بزنند..
انگار این بند را می فهمم. شاعر از خواننده های شعرش گلایه می کند. اقرار ها یعنی نوشته ها و سروده هایش و خوانندگان بدی مثل من که ساخته هایش را شخم می زنند. فکر کنم اینجا را فهمیده باشم. نظیر داستانی که در مورد سعدی من از افواه شنیده ام که نمی دانم چقدر موثق باشد.
روزی دید که کارگری که آجرهای گلی می ساخت و آنها را در قالب های کوره پزخانه می ریخت.کار خودش را خوب انجام می داد اما شعر سعدی را زمزمه می کرد و همه وزن و قافیه و معانی را به هم می ریخت. گویا سعدی هم ساق شلوارش را بالا زده گل های قالب خوردۀ اورا به هم می زند به تلافی. . .