پست های وبلاگ

بطور خلاصه:
در مکتب ادبی نورگرایی،
به دنبال روش هایی هستیم که هم معنوی تر
باشند و هم بومی تر و بیش تر از شعر نو،
شایان زبان دلبند پارسی،
آمیخته ای از نو و کهن اما با رایحه ای خودمانی تر و طعمی دوست داشتنی تر.
نظر شما
چیست؟

سلام دوست من
در این سبک شعر که به نور گرایی میپردازد
ایا منطورش چه نور یست؟
یا سوالم را اینگونه بازگو کنم
نور منشا ش چیست؟ اگاهی یا روشنایی
خود روشنایی منشای نور نیست؟
چون حتی چشمان ما بدون نور کاربردی ندارد
منظورم حتی همین نور مادی است که از خورشید میگیریم
منشا نور گرایی چیست؟
ممنون از شما

نور منشای روشنایی است؟
یا روشنایی منشای نور است
اگاهی مگر به واسطه مطاله بدست نمیاید اکر نوری نبود . حتی نور مادی انسان
چگونه به نور واقعی خواهد رسید درشب ظلمات اکاهی و نور جگونه کسب می شود؟

و دو مطلب دیگر:
1. طبعا پیش از این هم اشعاری پراکنده با این گونه مضامین داشته ایم، اما وقتی می توانیم به مکتبی در این حوزه برسیم که انسجام کافی و آشکاری ویژگی های در پیوند با آن را نیز داشته باشیم و شاعران و نویسندگان، این حوزه را جدی بگیرند و بطور مشخص و پیوسته در آن فعالیت کنند.
2. وقتی صحبت از مکتبی ادبی می شود،
حوزه ی فعالیت آن به شعر و حتی ادبیات، محدود نمی شود و مثلا نقاشی، مجسمه سازی، معماری و... را نیز در بر می گیرد.
در مکتب ادبی نورگرایی،
دنیای پُست مدرن در کنار زیبایی ها و نکات مثبت سنت، ترسیم می شود،
نه این که دنیای پست مدرنی با ناامیدی ها، تنهایی ها، شیطان صفتی ها، تاکید بر جنبه های تلخ زندگی و....

سلام دوباره، بله تا حدود زیادی همین طور است.
و البته مکتب نورگرایی، اصول دیگری هم دارد که می توانید جستجوی اینترنتی بفرمایید.

این مطلب هم ناگفته نماند که:
شعر نو و جناب نیمای بزرگ، بسیار بر گردن ما حق دارند و بنده به عنوان شاگردی کوچک، بسیار از ایشان آموخته ام و البته یکی از آموخته هایم از ایشان، این است که نباید در سطح دستاوردهای خودِ جناب نیما توقف کرد و باید پیش رفت.
از سوی دیگر، علاقه ی قلبی زیاد هم به روح آن بزرگمرد همدیارم دارم، و بویژه وقتی به مازندران عزیزم می آیم، بیش تر ذکر خیرشان به دل و زبانم می آید،
مثلا در شهرستان نور، در جاده ی هراز- ورودی بلده، در خیابان ساحلی بابلرود شهر بابل که حدود صد سال پیش، نیمای بزرگ و همسرش در آن جا گم شده بودند اما اکنون خیابان باصفای ساحلی شهر بابل است و و و.
روح شان شاد

سلام دوست من
بازم ممنون از راهنماییتان
منم علاقه من. شدم به این سبک.
انشالا ور اینده در این سبک فعالیت خواهم کرد


مانا باشید

.درود بر استاد رضابور عزیز

مطالب زیبایی بیان کردی درود بیکران و احسنت براین پشتکار
البته لازم است روی جزیئات بیشتر کار شود
مثلاً اگر شعری بعنوان نمونه آورده می‌شود به صورت ریز و جزی به آن پرداخته شود
مثلاً این سروش است بر این وزن است وزن مصرع آخر به این صورت است می‌تواند از چند مصرع تا چند بیت باشد و جزئیاتی از این دست وبیستر
که فکر می‌کنم تاثیر بسزایی در آشنایی مخاطب بااین مکتب دارد
گرچه در این زمینه هم کار شده ولی میطلبد که بیشتر کار شود
هر مصرع به صورت جداگانه و در ارتباط با مصرع‌های دیگر مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد از نظر وزن و سایر ملاک و فاکتورها
پاینده و تندرست باشید و موفق
در پناه حق

چگونه سروش بسراییم؟ (قسمت 3)

اکنون که با تعریف و توضیحات مربوط به گونه ی سروش، آشنا شده ایم،
می توان راحت تر درباره ی چگونگی سرایش در آن صحبت کرد.
راهنمای گام به گام سرایش سروش:

1. موضوع و مطلبی برای سرایش پیدا کنید.

2. هرچند سروش را در هر وزنی می توان به کار برد، چنانچه می خواهید سروش تان بر وزن اصلی سروش باشد، وزن "فاعلاتن مفاعلن فعلن" را با خود زمزمه کنید و اگر می خواهید جنبه ی عینی تری به این وزن بدهید، آهنگ همانند با آن را زمزمه کنید: "تَن تَتَن تَن، تَتَن تَتَن، تَن تَن" و یا در حالت عینی تر، لَختی از سروشی بر همین وزن را با خود بخوانید،
مثلا لَخت نخست سروشی از جناب علی سیاوشی که می گوید:
"باغبانا! هَرَس نمودن، به."

3. اکنون با توجه به لَخت نخست، ببینید چگونه می توانید سروش تان را به بهترین شیوه ادامه دهید و از نظر قافیه هم ببینید تا چه اندازه دست تان باز است و البته سروش، گونه ای انعطاف پذیر است که حتی می توان آن را بدون قافیه هم به کار برد اما در صورت امکان و در حالت اصلی، بیش ترِ لَخت ها یا دست کم، نیمی از لَخت های غیرپایانی سروش به صورت قافیه مند می آیند.
جناب سیاوشی، این طور ادامه داده است:
"از تبرها به دور بودن، به"

4. با توجه به امکان روانی سخن در سروشی که آغاز کرده اید و نیازی که برای کامل شدن آن دارید، سروش تان را ادامه دهید اما اگر نیازی به طولانی تر شدن آن نیست، در کم ترین تعداد لَخت ها آن را به پایان برسانید. تعداد لَخت های سروش به طور معمول از سه تا هفت لَخت است اما سروش هایی با دو لَخت و همچنین سروش هایی با بیش ازهفت لَخت هم به کار می روند.
جناب سیاوشی، این سروش را در پنج لَخت سروده و در لَخت های سوم و چهارم این گونه آورده است:
"غزلی جنگلی شنودن، به
شاخه ها را به مهر سودن، به"

5. لَخت پایانی سروش، نقش بسیار مهمی در آن دارد و باید برجسته باشد یعنی دارای کوبش یا تأکید باشد و البته برای رسیدن به این کوبش نیز از ترفند "همانندگریزی" استفاده می شود یعنی لَخت پایانی سروش باید به شیوه ی محسوسی متفاوت از لَخت های پیشین باشد تا این دگرگونی، به برجستگی، کوبش یا تأکید آن، کمک کند.
برای کوبشِ همانند گریزِ لَخت پایانی در سروش می توان روش هایی را به کار برد، ازجمله:
عدم قافیه مندی لَخت پایانی، طول نابرابر و معمولا کوتاه تر لَخت پایانی،
تغییر وزن مثلا انتقال از عروض سنتی به عروض پیشرو در لَخت پایانی، غافلگیرکنندگی معنایی آن، قرار دادن موضوع سخن در لَخت پایانی و روش هایی از این قبیل.
جناب سیاوشی برای کوبش همانند گریز در لَخت پایانی سروش خود، آن را با این ویژگی ها به کار برده است:
بدون قافیه، کوتاه تر از لَخت های پیشین و در وزنی متفاوت برپایه ی انتقال از عروض سنتی به عروض پیشرو (انتقال از وزن فاعلاتن مفاعلن فعلن به وزن فاعلاتُ مفعولن.)
بر این اساس در پایان سروش خود، آورده است:
"قهر و کین، هراس آرد."

باز خوانی این سروش جناب علی سیاوشی:

باغبانا! هَرَس نمودن، به

از تبرها، به دور بودن، به

غزلی جنگلی شنودن، به

شاخه ها را به مهرسودن، به

قهر و کین، هراس آرد.

بسیار زیباست تو ضیحات‌تان فقط آیا سروش می‌تواند در هر وزنی سروده شود مثلا فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
البته اشاره کردی ولی جهت روشن‌تر شدن مطلب
با تشکر فراوان

انتخاب وزن ویژه برای شعر سروش هم دلایلی دارد و پیش تر در مواردی عرض کرده بودم و قابل جستجوی اینترنتی است، ازجمله ی این دلایل در انتخاب وزن ویژه ی
فاعلاتن مفاعلن فعلن (= تَن تَتَن تَن، تَتَن تَتَن، تَن تَن) امتیازاتی است مانند:

داشتن آهنگی متعادل و متین که نه زیاد شاد و هیجانی باشد و نه خیلی غمناک (هرچند شاید حُزن ملیحی در خود داشته باشد)،

برخورداری از تنوع ارکان برای گنجانیدن انواع مختلفی از کلمات،

قرارداشتن در گروه اوزان طول متوسط با
بهره مندی از سه رُکن (فاعلاتن. مفاعلن. فعلن)
که نه خیلی کوتاه است و نه خیلی طولانی.

مطرح بودن بعنوان یکی از خوش آهنگ ترین و پرکاربردترین اوزان شعر فارسی،

بهره مندی از قابلیتی مناسب در پذیرش زحافات عروضی برای انتقال از وزن اصلی به زیرشاخه های گوناگون و شاید چیزی بیش از این که همانا انتقال از عروض سنتی به عروض پیشرو است

و مواردی از این قبیل.

با سلام و عرض ادب
درود بر شما
با آرزوی توفیقات الهی برای شما ادیب گرامی

بسیار بسیار عالی و جامع بود .درود بر شما ،در دنیایی که کتاب را اکثرا رمان و شعر میداندد و البته حدود دو سه سالی است که به مدد بازار مالی روانشناسی بازار نیزرواج پیدا کرد ،یکی از بهترین کارهایی که میتوانیم انجام بدهیم معرفی سبک های مختلف شعری است که اصالت ایرانی دارد . که کمتر به آنها پرداخته شده و کمتر کسی با آنها آشنایی دارد .درود بر شما و همت بلندتان برای ارائه ی مطلبی چنین زیبا و جامع و آموزنده که مخاطب را تحریک به ادامه کاووش در این زمینه میکند .
بی آنکه اراده ای باشد با کنجکاوی تمام مطالب شما و پرسشهای دوستان را خواندم .و لذت بخش بود .