پست های وبلاگ

با سلام و احترام
اینگونه که از مرگ سخن رفت آدم دلش می‌خواهد کمی هم بمیرد بلکم زنده گی کند

قند کلامتان حلال تلخی هاست

سلام و عرض ادب و احترام
راستش را بخواهید تا نمیری نمیتوانی زندگی حقیقی را پیدا کنی. فنای فی الله در قبل از مرگ طبیعتی آدم معنای خودش رو پیدا میکنه

درود بر شما

درود جناب صادقی
عالی بود دست مریزاد
👏👏👏👏👏🍀🍀🍀🍀
فرمایش رسول خداست
بمیر قبل از انکه بمیری
و در عرفان
از فقر به فنا رسیدن و از فنا به بقا رسیدن

هر زادی با مرگی همراه ست
وهر روز که میگذره ما به مرگ نزدیک تر میشیم
اگه این درک بشه خیلی زیباست
چون هر لحظه رو جشن میگیری
ولی متاسفانه خیلی از ما انسانها مرگ رو فقط برا دیگران
می دونیم

بازم ممنون بابت قلم زیبای که زدید
لذت بردم 👏👏👏👏

درود به جناب صادقی عزیز و بزرگوار ممنون بابت این نوشته های قشنگ و تامل برانگیزتون واقعا

سلام و درود جناب صادقی
بهره بردم از کلامتان🙏💐🙏💐🙏
مرا به تفکر وا داشت 👌👌👌

درود بر شما بهره بردم از کلامتان
کشف در سکوت که حضرت علی نیزدعوت به سکوت نمودند ،علی مانیست نورییست مطمعن برای رسیدن به خدا ...

و براستی تمام رازها در لحظه است که می توان با روح هستی مرتبط بود و آنجاست که چیزی نمی خواهی زیرا اصلا تویی نیست ... هرچه هست حضرت اوست ، در پناه نور و عشق و قدرت الهی باشیدو باشیم همگی ان شاالله✋💟☀️✨🕊️

سلام بر شما خانم قشقایی ارجمند
کشف در سکوت جالب بود

هر چه هست حضرت اوست
تویی در میانه نیست
این هم قابل تامل

ممنونم از دعای پور مهرتان
همچنین شما نیز در پناه نور بخش

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم؟
از کجا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟
به کجا می روم آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم
جان که از عالم علویست یقین میدانم
رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته ام از بدنم
ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالی بزنم
کیست در گوش که او میشنود آوازم
یاکدامیست سخن میکند اندر دهنم
کیست در دیده که از دیده برون می نگرد
یا چه جانست نگویی که منش پیرهنم
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی
یکدم آرام نگیرم نفسی دم نزنم
می وصلم بچشان تا در زندان ابد
از سر عربده مستانه بهم درشکنم
من به خود نامدم این جا که به خود باز روم
آن که آورد مرا باز برد در وطنم
تو مپندار که من شعر بخود می گویم
تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم
شمس تبریز اگر روی بمن ننمایی
والله این قالب مردار بهم درشکنم

درود بر شما بزرگوار
بسیار زیبا نگاشتید وبا نگاه به شعر مولانا
مصدق آیه کل نفس ذائقه الموت .....ما مرگ را مچشیم
وبا آن دچار یک هجرت وجابجایی می شویم
بزرگترین نعمت خداوند برای بندگانش مرگ است
که انسان نمی داند چه نعمت با ارزشی است از آن در هراس است اما مرگ آزادی از تمام وابستگی ها وکالبد دنیایی است به سوی کمال وزندگی ابدی