پست های وبلاگ

نوعی خاص از عروض در سبک های نگارنده (4)

نوع سوم از سبک های کلی در عروض فارسی به ابداعات شعری نگارنده در سروش و غیر از آن بر می گردد که در آنها، 
گاهی در یکی از لَخت های شعر و گاهی در محدوده ای وسیع تر، 
نحوه ی به کارگیری زحافات عروضی، بطور مشخص، فنی و رسمی، آزادی عمل بیش تری دارد و از این نظر، عروض مورد نظر نگارنده، در میان عروض نیمایی و عروض آزاد (مثل شعر سپید) قرار می گیرد.
از لحاظ تاریخی، به گمان نویسنده، شعر سپید در زمان مرحوم شاملو، نا رسیده چیده شد یا این که باعث شد شعر نیمایی، فرصت لازم برای ثبات و پیشرفت خود را به دست نیاورد و بسیاری از پیروان بالفعل یا حداقل بالقوه ی خود را از دست بدهد.
عروض نیمایی (مستزاد و نیمایی)، هم از نظر میزان پایبندی به قواعد اولیه ی عروضی و هم از نظر سیر تاریخی، دومین سبک کلی در عروض فارسی است اما میان سبک های سوم و چهارم، ترتیب زمانی وجود ندارد، یعنی
عروض آزاد مانند شعر سپید
-که از نظر پایبندی به قواعد اولیه ی عروضی در جایگاه چهارم و بعد از سبک عروضی ما قرار می گیرد-
 از نظر سیر تاریخی، پیش از سبک ما یعنی سبک سوم اتفاق افتاده است و این امر باعث کدورت جناب نیمای بزرگ از رفیق نچندان باوفایش، احمد شاملو، بوده است. 
سیر تاریخی گذار از عروض نیمایی به عروض آزاد مثل شعر سپید، از لحاظ فنی، مرحله ای واسطه مثل سبک عروضی سوم را، می طلبید. 
اینک، ارزش سبک عروضی ما برای بعضی، بهتر مشخص می شود اما برای بعضی دیگر، این تصور پیش می آید که حالا با وجود شعر سپید و قرار گرفتن در چهارمین مرحله ی عروضی، 
چه نیازی به بازگشت ادبی به مرحله ی سوم وجود دارد. 
پاسخ نویسنده: