لب های گل سرخ

بر پای کن ، تصویر دریاخانه ام را
ای خاک در خود ریخته ،خون خجیران
واتوره وار مات کوه ماز و دیلم
مینوشم از پژواک گردون ، تلخپیمان

تالار موجم ، یاسه گر، سیلاک و طوفان
بر دامنم ،آسیمه سر ، دشتی خردمند
فرنوش و شیرین بوی و آرام ایستادم
با سبزی نارنج داران ، بسته پیوند

کوبار در دل ، تال در گیسو ، فراهنگ
با رنج یشم سرو ، در تاریخ حیران
شالی ،نژند و زخمی و جان-شرجی و زرد
بر ساحل خاکسترین ، خوابیده زروان

اسب خموش ابر مشکین- یال ، پیداست
شولای مه ،ناسوتزاران کرده پر راز
اورنگ گاهنبارمان، انده چکانست
ای شادخواران ،کو سبوی مهر و آواز

گیپور نارستان مان ‌ ،چون اخگری داغ
از دخمه ی سرد جهی ، بادی گریزان
رامشگر شنگرف لبهای گل  سرخ
در شعرهای نازکم ، بر کنج ایوان

گلسنگها، بر زالی این خاک رستند
آن یاغیان نور-رزم پوچ بیداد
ای جام فرخپی ،به ما برتاب از عشق
خورشیدپوش و زرنشان ،در صبح میعاد ..