حیرت زده

طلوع رخش خورشیدی، ستاره بود و بارانی
نمی‌دانم چه حاصل را، پیام عیش طوفانی
ظرافت، بوی سنگین نگاه تند معشوق است
منم بوی خوش فردای همراه جانانی
دگر از اشک، طناب هر جفای یار می‌پوسید
ولی پند خوشی این بود کنار جام حیرانی
همه از راه بدبختی، میان عشق خندیدند
تو اما پیش نقاش بهار سرد، درمانی
کند بازی بَر روز گواه مرد میدان‌ها
گلستان آخر خوابید، کنار اشک مستانی
غرور از نقد می‌ترسید، حریص رنگ سالن‌ها
چه رقصی می‌کند از جهل زیبای نیستانی