غزل شماره ۲۳

چُنان نمونه شدی کین جهان ندیده دگر
و عالمی یَدِ خود از شعف بریده دگر
ز کیمیای رُخت آنچنان جوان شده دل
که قدّ و قامتِ غم بی گُمان خمیده دگر
به سازِ جان زده ای نغمه های کوکِ طرب
ز صوتِ پُر شِکرت صد عزا رمیده دگر
توان دیدنِ حُسنت به گُل نمانده ببین
که رنگِ دیده و رخسار از او پریده دگر
خوشم که بومِ زمان هم ز رنگِ آمدنت
دوامِ عیشِ مرا بی خزان کشیده دگر
به شوقِ پا قدمت دل دویده بر سرِ کوی 
تمامِ نازِ تورا یک نفس خریده دگر
زبان کُنم ثَمَنت چون تو خوش بیان صَنمی
بگو که گاهِ شنفتن مرا رسیده دگر
از آن بهشتِ بَرین کز سخن بپا داری
نبین گُلی به زمین عاشقت نچیده دگر
و سازِگارِ وجودم نه هر خمی بشود
که" بی تخلّص" از این نوشِ جان  چشیده دگر