یک قصّهء تکراری و دل‌گیر

سلام
و
جنس نومیدی / به بر کردم / عشق جانسوز / شاخ خشک
لب میگون / گلبوسه / داغ غم / چشم خونبار / بار بر دوش
در گل ماندن / عشق رو ی / پاکباز / معبد چشم / جنس باران
یکرنگی / آغوش تنهایی / هر که / هر کجا / و ...
ترکیباتی که برشمردم در روزگارانی نه چندان دور و نیز دورتر ،
همگی دلایلی بر قوت و قدرت یک شعر و توانایی های شاعرش
بودند اما به مرور زمان این ترکیب ها به قدری به کار رفت که دیگر
مزه ی نمکین شان تمام شد ‌و صرفاً از روی عادت و هنجارهای ادبی
به کار می روند و هنوز هم سلیقه هایی این ها را می پسندند ولی
به یقین آن چه که سلایق نو می خواهند چیزی جز این ها است ؛
قبل از هر سخنی اول باید بگویم که : وقتی سخن از ترکیبات نو
زده می شود قطعاً منظور به کار نبردن کلمات و ترکیبات کهن و
یا زیاده روی در ترکیبات جدید نیست و این امر در سابقه ی من
به خوبی قابل دیدن است و اصولاً زیاده روی حتی در ترکیبات نو
نیز اثری عکس خواهد داشت پس حرف این است که همین ترکیبات
کهن را می توان با قرار دادن در ترکیبات دیگر و پیوندشان با
کلماتی تازه تر ( منظور از تازگی عدم تکرار است ) به کیفیتی نوین
دست یافت که علاوه بر سیراب کردن طالبان هنجارهای ادبی ،
سلیقه ی نوجویان را نیز در شمول خود قرار می دهد .
اگر به شعر حاضر بنگریم می بینیم که تمام اسباب بزرگی
و زیبایی در آن به حدی بیشتر از استاندارد وجود دارد ؛
اسبابی مانند تسلط شاعر به عروض و قافیه ، قدرت
ترکیب سازی، دایره ی وسیع واژگان ، قدرت انتقال مطالب،
و ... اما چرا این چارپاره ی همه چیز تمام از آن که برای
مخاطب شگفتی آفرین باشد خالی است ؟؟
پاسخ این سوال را می توان در میان همین ترکیبات و واژگان
یافت ، البته این موضوع به تنهایی نمی تواند عامل اصلی باشد
ولی یکی از عوامل اصلی است ، اگر به درستی بررسی کنیم پی
خواهیم برد که اشکال از جایی بیشتر می شود که این گونه
ترکیب ها برای حضور در جملات نیازمند لوازمی هستند که
بر اساس نوع ساختار ترکیب ، ساختار لوازم آن نیز تعیین می شود
پس قسمت بیشتری از شعر به سمت تکرار رانده می شود و دست
شاعر برای آفریدن شگفتی ها ، بسته تر می گردد .
نکته ی قابل توجه تر در این میان آن است که وقتی به قدرت شاعر
در همه ی ابعاد می نگریم ، می دانیم که او بدون تعارف قلمی قَدَر و
قابل دارد پس به راحتی می تواند با اعمال تغییر در این گونه موارد
خلاقیت داشته باشد و از سویی گرفتار تنگناهای وزنی و عروضی
نیز نگردد ، از دیگر سوی آن چه که بسیار مهم و حیاتی ست این
است که ؛ این شاعر با توجه به وفاداری اش به گنجینه ی ادبیات کهن
و میزان تسلط و آگاهی اش از این گنج و نیز زیستن در روزگار معاصر
و استفاده از زبان معیار محاوره در سخن گفتن های عادی خود ،
کسی ست که در بهترین جایگاه برای ایجاد شگفتی و هنجارشکنی
قرار دارد و اگر چنین کسانی به این امر روی نیاورند نتیجه آن می شود
که نباید ، آن چه در این چندین ساله ی اخیر شده است و بیشتر شبیه
به طنز می‌ماند تا شعر گفتن و این مقوله در تمامی گونه های کلاسیک
و نوین قابل مشاهده است و توفیری در میان نو و کهنه نیست چرا که
یک طرف متعصبان یک جانبه گرا و در طرف دیگر افرادی معلق در
خلأ که هیچ پیوند و پیشینه ای برای کسب هویت ندارند ، قرار گرفته اند .
البته ذکر این نکته واجب است که بدانیم روی سخن نگارنده با عزیزان
حاضر در سایت ناب نیست بلکه این خطاب بسیار کلی تر از فضای
مجازی ست و هدف جریان های حاکم بر هر دو سوی ادبیات معاصر
است . جریان هایی که به شدت از سلیقه و خواست مردم فاصله دارند
و هر کدام از یک طرف بام افتاده اند و در این میان آن چه که به ما
مربوط است و می تواند خطاب به عزیزان حاضر در سایت گفته شود این
است که هر کدام به بهترین گونه تلاش خویش را برای رسیدن به
روزهای طلایی نماییم که بی گمان آن چه اهمیت دارد اسیر نشدن در
هیاهوهای بسیار است که معمولاً بر سر هیچ رخ می دهد و اگر به نیکی
بنگریم و بررسی کنیم ریشه های این هیاهو ها همیشه در خودخواهی ها
خودبینی ها و هوی و هوس های فردی یا گروهی نهفته است .
اما حرف آخرم این که از محمدعلی عزیزم به دلیل درددل کردن در این
صفحه عذرخواهی می کنم و بگویم اش آن چه باعث شد این گونه بنویسم
میزان قدرت و زیبایی شعر بود که از دید من حیف است که تنها به دلایلی
که ذکر شد از طراوت اش کاسته شود .