خنیاگر زیتون۱

گاه اَشای آفتاب ، گنج دعا، افزون کنیم
با شیوه ی نرم پری ، اشموغ را بیرون کنیم
مُشتی نوازش آوریم ، از روزگار زخمریز
آوای دریا بر کنیم ، کُهسار را مجنون کنیم
نوآوران خسته را ،آغوش بگشاییم باز
آزار رهزن در پِیَست ‌، آزادگی قانون کنیم
بانگ عسسها ،جنگخیز ،باغ عدم افسانه بیز
چابک نفس ، مزدانهان، اندیشه را موزون کنیم
ژرف سکوت بوسه است ،در گرمی دلدادگان
مستورِ رقص مهر را ، خنیاگر زیتون کنیم
با پاره های غالیه ، در موج مینا غوطه ور
با تاج دانش ، راستی، ‌در قرن ناهمگون کنیم
چرکینِ سالوس سخن ،از ژنده- جانان نشنویم
فکری برای خِرقه ی دینیار دل -وارون کنیم..