توالی مرگ

کسی مرا به تماشای آسمان ببرد
به انتشار غزل های ناگهان ببرد

در این حوالی تاریک این توالی مرگ
به روشنایی یک عشق جاودان ببرد

هوای خانه پر از بغض های تکراریست
کسی مرا به ملاقات این جهان ببرد

جنون شعر مرا هیچ کس نمی فهمد
کسی مرا به همان شهر بی نشان ببرد

ز غصه می کشدم عشق، مرگ کافی نیست
 به سرزمین مسیحای قهرمان ببرد

سپرده ام به قدم های آخرین پاییز
شبی مرا که هجوم غم  از میان ببرد