خوش به حالت که چنین قلب لطیفی داری

سلام

و

باور پذیر باشد یا نه ، شاعر این غزل هنوز ۱۸ سال اش نشده است ، این امر شاید در فرم و ساختار غزل اش به دلیل آن چه که خواهم گفت مشخص است ولی در محتوا و تصویرپردازی نمی توان به این امر پی برد .
در خصوص ساختار فارغ از آن مواردی که شاعر برای پر کردن وزن اقدام به استفاده از حرف اضافه یا جا به جایی ارکان جمله بدون توجیه شعری ، نموده است اساسی ترین دلیل برای متوجه شدن سن کم شاعر در هم آمیختگی زبان معیار و حتی خودمانی با زبان کلاسیک و ادبی ست بدین گونه که گویی شاعر با توجه به آن چه که در کتاب های درسی بیشتر دیده و آموخته است و نیز از روی علاقه به شعر کلاسیک ، زبانی وفادار به آن شیوه دارد ولی از سویی با توجه به بودن اش در متن جامعه ی امروز و صحبت کردن به زبان معیار روز ، ناخودآگاه از آن نیز سود می جوید ، پس به‌ وضوح می توان این امر را مشاهده کرد و همین موضوع بیانگر کم سن و سال بودن شاعر می تواند باشد ، البته بسیاری از شاعران با تجربه و سن و سال بیشتر نیز دچار این نقیصه هستند که خب بحث دیگری را می طلبد .
( در اینجا و در میان پرانتز باید به نکته ای اشاره کنم که سبب برداشت ها ی نادرست بوده است ؛ این که گاهی از درآمیختن دو زبان معیار امروز و ادبی کلاسیک به عنوان نقص یاد می شود نه به دلیل خوبی یکی و بدی دیگری و نه بر عکس است بلکه مشکل اصلی بلاتکلیفی قلم شاعر است که در ادامه به دید و ذهن مخاطب سرایت کرده و مانع از به وجود آمدن شعری تمام می گردد و اگر شاعر یکی از دو زبان را برگزیند و یا در ترکیب آن ها به صورت هوشمندانه عمل کند هیچ ایرادی بر کار او وارد نیست و دیگر نکته ی قابل توجه این است که استفاده کردن از ادبیات کلاسیک برای زنده نگاه داشتن آن تنها به سود جستن از صورت خلاصه ی حروف اضافه جهت پر کردن وزن محدود نمی شود بلکه این امر باید شامل واژه های ارزش مند فارسی و ترکیبات فاخر دُر دَری گردد.)

اما به لحاظ محتوایی اتفاقی که در این غزل روی می دهد بسیار زیبا و دیدنی ست ؛
بر شمردن صفاتی برای یک مخاطب خاص که این صفات گاهی در تضاد و گاهی در تناقض با یکدیگر هستند از خشن ترین تصاویر ( پاشیدن خون روی در و دیوار ) تا آرام ترین شان ( بوسه ای داغی و ... ) ، از غمگین ترین تصویر ( فریاد زدن در بیماری ) تا شادترین شان ( روح تو اهل بلندا ... ما را یاری ) ،
از منفی ترین جنبه ها ( همچو شیطان ، پر از شهوت ها ) تا مثبت ترین و نیکوترین حالات ( ملک پر کار ، صاحب قلب ، بیزاری از ضد عشق ) ، و از سکوت ( فارغ ز گفتار ) تا فریاد ( موقع فریاد زدن ) ...
تمامی این حالات را شاعر به مخاطب خاص خود نسبت می دهد و بی گمان با دیدن و بررسی آن ها می شود پی برد که که او ، فراتر از معشوق به معنی مرسوم ( انسانی از جنس مخالف ) یا حتی معشوق مرسوم در عرفان است چرا که خصوصیات اش از آن چه که از دست آدمی برآید آن سوتر است و از طرف دیگر این همه تضاد و تناقض قابل جمع شدن در وجود معشوق عرفانی ( هو ، الله ، خدا و ...) نیست و او صرفاً جنبه ی مثبت این توصیفات را داراست ، پس آن چه باقی می ماند با توجه به مصراع اول بیت آخر ، صاحب قلب و دل روح غزل ، می تواند عشق در معنای مفهومی و کلی باشد که با توجه به آن چه که شاعر در خصوص بیزار بودن از ضد عشق می گوید اگر مخاطب خاص را عشق بدانیم این توصیف و یکی دو مورد دیگر حشو قبیح است ولی اگر عشق را هم کنار بگذاریم به نظر من کاملاً بی تردید به شعر یا الهه ی شعر خواهیم رسید ؛ تنها کسی که می تواند تمام این تضادهاا و تناقض ها را در خویش جای دهد و دچار از هم گسیختگی معنایی و ساختاری نگردد .

اما حرف آخر باز هم سپاس گزاری بی شمار است از شاعر جوانی که علاوه بر جسارت و جرأت ستودنی در شعر خویش ، در باز گذاشتن پنجره ی نقد نیز این کار را تکرار کرده است ...