پایتخت درونم

سرتاسر پاییز تنها یک خیابان است
جایی که موهای مِشت باز و پریشان است
از اشتیاق برف و باران خوب فهمیدم
میلاد تو سهم همین فصل زمستان است
****
هیچ کس جز منِ تنها به تو لبخند نزد
هیچ کس ریشه خودرا به تو پیوند نزد
روزها در پیِ یک جرعه نشانی ز توام
هیچ کس نقش غمی جز تو همانند نزد
****

سکوت تلخ و  عجیبی ست پایتخت  درونم
کسی گرفته گلوگاه تاج و تخت درونم
تمام دلخوشی ام این فراز پایانیست
که با تبر بزنی ریشه ی درخت درونم
مهدی آرش راد بهار ۱۴۰۰