غزل شماره ۷

دیر وقتیست به هر ثانیه سرگردانم
بخت من دوخته لب مانده و خود خندانم
خنده ام نِی سرِ شوق است و از این اقبالیست
که به هر سفره ی مهمان شده بی دندانم
زندگی نیست به جز دم زدن از آزادی
بسکه از تنگیِ این دایره در زندانم
نبضِ بازارِ سخن رفته دگر از این دست
و چه دور از نفسِ گرمِ هنرمندانم
"بی تخلص" شب سردیست و من بی منزل
در پیِ کندن از این برزخِ یخبندانم
چون نگفتند بمن قاعده ی بازی را
کس ندیدست دمی بُرده ی این میدانم
بیش و کم قافیه را باخته ام اما باز
چشم دارم که از این قافیه رو گردانم