غزل شماره ۳۸

بِین دین با دل بسی جنگ است بر پا، چاره کو؟
زین سبب دنیا دگر تنگ است بر ما، چاره کو؟
هدیه کن بر دیده رخسارت که دین بر باد رفت
حین به راهت پای ما لنگ است یارا چاره کو
دین که از کف رفت، دریاب این دلِ غمدیده را
زندگی بی دین و دل ننگ است ما را چاره کو
بین که عزمت کرده ام ،راهم کمی هموار کن
تا به کِی در راهِ ما سنگ است هر جا چاره کو
بی تخلص هفت خوانی پیش رو داری و یار 
خفته در هفتاد نیرنگ است اما چاره کو