ای ابر تیره

ای ابرِ تیره ! باز چرا چهره درهمی
در گیرودارِ بازیِ یک نقش مبهمی
بیتوته روی شاخۀ اوهام  کرده ای
در تارِ خود تنیده و لرزان و برهمی
روحِ کدام رودِ به پایان رسیده ای؟
پیکِ نشاطی یا که نشانی ز ماتمی؟
گیرم غمین عاقبتِ اشک های خود 
گیرم کریمِ دشت و کویرِ پراز غمی
گیرم وفورِ خرمی ارزانیِ شماست
گیرم برای زخمِ طبیعت تو مرهمی
لیکن تو ای شکوهِ گران بارِ پنبه گون
ای که به کارِ سود و زیان هردو مُلزمی
یک دم نظر به سقفِ فقیرانه می کنی 
وقتی که در تدارک بارش درآن دمی؟