آواز بهارانم

كلام خسته ی اواز بارانم

غريب كوچه هاي شهر عريانم

چون مرد قصه مادر بزرگ پير

هميشه در بدر خسته پريشانم

بنفشه پيرهن تو، اي از تبار نور

گرفته در تنهايي گريبانم

شبيخون ميزني به كوچه قلبم

نمي خواهي سرودي كه مي خوانم

شهابي باش در چشم ترم بنشين

كه هر شب تا سحر گريان و گريانم

تو اي نام بلندت واژه بودن

بمان با من،‌ بپوشان زخم پنهانم

چگونه لحظه ها را ساده انگارم

كه تو رفتي و قصه مي گويي ز پايانم

تبسم مي شكوفد بر لبان من

اگر غم را تو بيرون بري زچشمانم