به راویان آهوی تاتار، هدیه کن مستی

دوباره میچمد گوزن شرابی مغرب
به غرفه های برفتاب قله ی درفک
به خون آبی ابران ، تپیده سردرگم
درخت نازک عریان راش رویاتک

شبست ،در شرف زادن غمی مرموز
ملیله های جامه ی تندش،حواس انگیز
و ماه میان حباب شیشه و سنگ
ترادف آفتاب و گندمیست ، خون آمیز

و دلقکان زنگبار ،هاتف بهار بلیغ
پریوشان، شهرزاد شکوفه زاری نو
که میبرند بوی ارتجاع خفتگان روزی
ز رودهای کلافه ، ز جغدکی شبرو

غرابها ،میدهند به دنج کوره راه دور
سرود قابهای سوده ی زمرد و الماس
و مشعل شبانه، فروغ بیکسی مانده
ز قوقنوسها و صندل و آتشی در تاس

تو رنگخانه ی عطفی و سبز بادت سر
منم که پوپک دشت سپیده ی سحرم
تو سورتار گلی آشنا به باغی گنگ
منم که ساچی اندام شعر ،در نظرم

ببخش شادی خود را به رامش امواج
و کولیانه چو انگورهای هذیان خیز
به راویان آهوی تاتار هدیه کن مستی
به شوکران بوسه، بکُش بهانه ی پرهیز ..