سرنگونی بکارت

همیشه در مورد این دست سروده ها نمیشود به راحتی اظهارنظر نمود. نه غزلیست که بیت بیتش را وابکاویم و نه شعری ناتورالیسمیست که از بطن طبیعت درآمده باشد.
گویی رئالیست که در سورئالِ همین حوالی لابه لایِ ذهنهای خفته می خواهد بر پراگماتیسمِ بی هویت و بی عمل،بشورد. مـــــیخواهـــد درد را فریاد بزند،اَبدا اگر کاری به مکاتب بشری یا فرابشری مابینِ فِرَقِ عرفان گونه یا اقتصادمحور داشته باشد،حاشا که درست نقطه یِ زنانگی و منجلابِ منجمدِ ابتذال اند... تا باد چنین بادا.
در این سایت و علی الخصوص در یکی دو ماه گذشته تنها شاعری که دغدغه یِ این مشکلات و نگاشتنِ این نمونه هایِ ناخوانایِ سهل ممتنع داشته است آقای رمزی است که گویی بی اَبایی و بدون هیچ هراسی دست رویِ زمانه هایِ بی مکان گذاشته و میخواهد بگوید که جهان روراست و خوش مِهر نیست.

به زن رسیده است ( زمانی که روز جهانی اش است)

این موجودِ عجیب ( اما من یکی را میشناسم که نه عقیم است و نه یائسه و نه هرزه و نه ساقطِ جنین هایِ تکراریست... صبح که میشود امیدوار و سرزنده زندگی میکند و به چند مرد می ارزد _____ میگفت میدانی اگر روزی بفهمم مردی تیکه می اندازد یا حقی از زنان ضایع میکند عکس العملم چیست؟ با مِن مِن و شرم گفتم نه... نه ببخشید یادم آمد... حتما پاسخش را میدهی یا از موقعیت دور میشوی... گفت: نه اتفاقا، با سیلیِ محکمی که بر گوشش خوابانیدم.. به او میفهمانم که جای کسی را تنگ نکرده ایم... آن هیبتِ مردانه را.... گفت نامِ دیگرم قشنگ است ... قشنگ رفت دیگر نیامد...)

اما ماندند زنانِ بی زنانگی، کودک همسرانِ چشمان از حدقه بیرون زده ی بیروح که روزگاری نپایید از درونِ اتحادیه جهانی زنان کارگر صنایع پوشاک فریادِ حقوقِ حقه یِ شان را به رسایی از گُرده یِ آماسیده یِ کوهستانهایِ بدخشان،تهران،دیاربکر،تیرانا،سیاتِل،ناتینگهام،آلماتی،بِرن،کامبرا،بغداد،آتن،گینه یِ بیسائو و هزاران نقطه یِ جای مانده از نقشه ی پهن و وارونه یِ بی استعداد از روزگارِ پکن و پیونگ یانگ خواسته بودند.

همین حوالی،کنارِ بقچه یِ کودکِ دستمال فروشِ بی سرخاب.
های زندگی... تو رهگذری بودی
تو چیزِ بدی بودی



نمیدانم چرا قبلا شعری سروده بودم که به این حالات میخورد،آیا برای این روز در حِرزِ جاویدش مانده است و اینک می خواهد فریاد بزند؟:



زنی
خیره بر یک قفلِ مسدودِ هزاران ساله از درد
و غُبارِ غَم
به یادش آوَرَم آیینه
و
سُرخابِ ایامِ جوانی را
غَمَش را یاد میدارد؟
غَمِ سَردِ زمستانی
که در آن صبحِ تیره
یاسها رفتند
مَنَم
اینک
زنی
تنها و اَندُهگین
نشسته خیره بر قفلی هزاران ساله
در تقدیر
زَده بر رویِ خود
سُرخابِ ایامِ جوانی را



___________________

عیسا