خواهش

درود، آهنگین و زیبا بود ( البته با چاشنی مرگ و رفتن و تقدیر و نااُمیدی) که هرگز نمی خواهم امید واهی بهتان دهم و بگویم چشمها را باید شُست یا بگویم تا شقایق هست زندگی باید کرد... نه از این خبرها نیست. نمی خواهم دخالت کنم و برای سروده و احوالتان ارزش قائلم و کاش هیچ وقت در عواطف کسی دخالت نکنیم و به خودش واگذاریمش.... چون ما جای شما نیستیم _ هرچند فقط یک تبلور خیال یا احساس است _.


آنروز که بشکست دلم از این دنیا

واژه ی این در این مصرع اضافه است و وزن را به هم میریزد.

آنروز که بشکست دلم از دنیا ( کلمه ی این حذف میشود).



در خون ترید میکنم،من نانم

اینجا نفهمیدم چی شد؟ خون ترید یعنی چه؟ یا خونِ ترید ... !



یا اینجا:

بر سر مزارم شعر حافظ خوانید

از وزن خارج شده و بهتر است بگوییم:
بر سرِ مزارِ من، حافظ خوان


این شعر به آخرش رسیدش،یاران

شاید اگر حرف شین در رسیدش به ه تبدیل شود دلنشینتر و هماهنگ تر است

این شعر به آخرش رسیده، یاران
ولی ویرگول را عالی و به جا درج نموده ای.
قبلا گفته ام... بکار نبردن علامات و این نگارش و موارد به شعر لطمه میزند.... قضیه ی همان ( بخشش،لازم نیست اعدامش کنید... یعنی آزاد ) ولی ویرگول را که برداریم میشود: بخشش لازم نیست اعدامش کنید که حمکش مرگ است.
در شعر نیز به این صورت است.گاهی یک کسره کلیت شعر را مختل یا تعالی میبخشد.
شما از ویرگول ها به جا و به موقع بهره جسته اید.


سروده ی درخوری بود ، با توضیحات و مواردی که واگویه شد.