شعر شمن ها

رهپای آذرخیز سوی افزای
از قصر آبی، چتر خود گسترد
نجماکنان ، جادوکشان ، لبریز
با تازیان بر پیکر شبگرد

بر مازکوه یشمگون افکند
جاݩ پرنیان لاژوردی را
نیشای آلو عطرانبوهان
در گیلوای شرقی دریا

خون زر و افسون آبینه
اقلیم دامون را فراوان شد
با گویش چیکای نازکخو
پیچید ابر و باز باران شد

ماهی پولکپوش نقرابی
در تور نیلیݩموج خنیاگر
رویای شور گوش ماهیها
اسپهبد خورشیدک مهپر

تنگامه زا و ناجه آرا شد
ابرینه اندوهان مازوها
کاتوزی شهقله هایی دور
بر برکه می افشاند گیسوها

افسانه ای در ماغ شوکاها
زنهار از رودی ستیهنده
پَران گُل را برد تا دریا
مشکینه لیرو ،زرد تابنده

دیهیم نور از نو پدید آمد
بر تارک زربین یال افشان
رنگ ونوشه، شعله می آویخت
بر خارهای خسته بیجان

مهتاب شد در سوگ کوکوها
میشاک آرامنده نجوا کرد
سِحری خنک در جلگه می پیچید
شعر شَمنها را هویدا کرد..