معشوق

معشوق

غنچه گر فتوا دهد مستی ،شرابی با لبانش
قبله سوی اش رو کنم جا آورم من با اذانش
عطر نابش چون گلابی مست مستانم کند چون
باغ گیسویش پر از گل های مُشکی و جنانش
سرخ یاقوت اش زبانه می کشد بر قلب،آتش
می کند ابرو بِزه با تیر مژگان از کمانش
لعل دستان بر خراباتم دلی گنجور بسازد
ماه و اختر ملک عشق اش نور تابش در جهانش
زهر عشق اش چون عسل بر قلب درویش می نشیند
در نهان اما ز زهری باده باشد در زبانش
آن صنم گر بت شود من دست خالق راببوسم
چون عجب نقشی پدید آرد بلادُر در زمانش
آسمان اَر نقش خود نازی کند گویم پشیزی
بنگر آن زیبای پنهان چون ثمین باشد جمانش
مرغ دل پر می کشد تا راغ یارش را بیابد
شب فلق را سر کند،درویش سحر را با شمانش

                                   (درویش)

زیبا ترین شعر بنده خدمت عزیزان اهل دل و قلم🌹🌹🌹🌹