بوسه ی تحت تعقیب

🌼🌼🌼

سلام

و

در هیاهوی غمناک این روز ها ی سایت که صد البته متأثر از شرایط بیرونی جامعه بزرگ تر است ، چقدر دلچسب و دلنشین است که این چنین شعری را خواند و در سکرات اش سفر کرد .
پیش تر ها یکی از اهداف ام این بود که بتوانم حرف زدن عادی خودم با دیگران یا با خودم را ، در قالب عروض بگنجانم نه به آن معنا که شعر باشند بلکه تمرینی خاص بود برای ملکه شدن اوزان در ذهن و زبان و از سویی دیگر خاصیت مهمتری داشت که همانا جرأت وارد کردن کلمات دم دستی و ساده به شعر است امری که علاوه بر جرأت و جسارت نیاز به آگاهی کامل از زبان و شعر دارد تا در هیچ کدام شان خللی وارد نشود به همین دلیل بود که در دیدگاه من هیچ شاعری در میان معاصران نونویس همچون فروغ فرخزاد جاویدان ، بی همتا نبود ( بدون شک اثبات شئ نفس ما عدا نمی کند ) چرا که زبان او در شعر تفاوتی با زبان او در گفتار نداشت و نقل به مضمون از خود ش هر چه می خواست بنویسد بدون دخالت موزون می شد و حاصل شعر نو .
شکی نیست که همین عامل نیز در اقبال بی اندازه ی خوانندگان خاص و عام به او تاثیری به سزا داشته است تا بدان جا که علیرغم تمام در انزوا نگه داشتن ها و ممنوع کردن های اصحاب قدرت باز هم اشعار ش راه خویش را در بین مردم باز می کرد
اما غرض از ذکر این مقدمه رسیدن به این نکته بود که چرا در هنگام خواندن قریب به اتفاق اشعار هادی به صمیمیتی خاص با او می رسیم و تجارب شخصی او در شعر ناگهان به تجاربی عمومی بدل می شوند ؟
به یقین یکی از پاسخ های اساسی به این سوال همان است که در مقدمه ذکر شد ، امری که به وضوح در اشعار هادی محمدی آشکار است و این علاوه بر ایجاد صمیمیت و همذات پنداری بین مخاطب و شاعر و متن ، نشانگر قدرت فراوان شاعر است در به کار گیری کلماتی که در ظاهر نمی توانند دارای باری ادبی باشند و حتی از نظر بسیاری از ادب شناسان مناسب برای استفاده در ساحت شعر نیستند اما او عکس این مطلب را به زیبایی اثبات می کند .
از دیدگاه من آن چه سزاوار ساحت شعر نیست تنها ترکیب هایی ست که از مرز اخلاق عبور می کند و اگر چه اخلاق نسبی است اما جمیع جوامع در چند اصل کلی به هم مشترک هستند .
اگر بخواهم ابیات این شعر را به تنهایی واکاوی نمایم زمانی فراخ را می طلبد اما بدون شک نتیجه ی آن آیینه ای در برابر گلستان می شود اما به عنوان نمونه اگر به تنها به بیت زیر نگاهی افکنیم در می یابیم که تا حد زیبا و شنیدنی ست .

خطوط دفتر شعرم لبی ز هم خورده
ز عشق ، هندسه ی جبر هم به هم خورده

این بیت در ادامه ی ته کشیدن عروض در برابر بی شماری شعرهای شاعر برای معشوق است و در مصراع اول به زیبایی ورق خوردن دفتر ها را بازگو می کند که اگر به دقت بنگریم روی هم افتادن برگه ها بعد از تمام شدن نوشتار در آن ها شبیه هم خوردن لب ها به هم است و هادی با این تصویر استعاری موضوعی بسیار تکراری همچون بسیاری دفاتر شعر را نشان می دهد و به اندازه ای به تازگی و طراوت این امر را رقم می زند که خواننده احساس می کند اولین بار است که شاعری دفتر شعرش از بس شماری عاشقانه ی برای معشوق پایان می گیرد .
خطوط دفتر علاوه بر شاعری به سرعت تحصیل را نیز به ذهن مخاطب متبادر می کند و شاعر تز همین تبادر استفاده کرده و در برابر معنای دوم هندسه و جبر را که آن هم مربوط به تحصیل می شوند به میان می آورد اما نه شیوه ی معمول و معهود بلکه با اضافه کردن جبر به هندسه و آفریدن ترکیب و تصویری تر و تازه .
هندسه ی جبر یا مهندسی اجبار یا ساختن بایدها و نباید ها همگی در برابر عشق از بین می روند اما کمی دقت کنید علاوه بر این ها که گفته شد شاعر بحثی فلسفی و عرفانی را نیز مطرح می کند که آن قرار گرفتن عشق در برابر علم است ، داستانی دیرین که هزاران بار خوانده و شنیده ایم ولی این بار به گونه ای بسیار متفاوت و دلنشین پس اگر هندسه و جبر را مجاز از دانش بدانیم و قرینه هایی برای بیان آن ، عشق در برابر آن ها قد علم می کند و کارشان را تمام می کند .

همان گونه که گفتم و دیدید حتی یک بیت از این شعر در نگاهی گذرا می تواند چقدر دارای جواب گوناگون باشد و بی دلیل نیست که اندیشه ی پشت آن و قلمی که خالق اش بوده است را به جرأت و جسارت یکی از بهترین های این انجمن می خوانم که در آینده بسیار بیشتر از او خواهیم خواند و شنید ...

مثنوی زیبا یی بود که شاعر با بهره گیری از وزن عروضی ملایم ( بحر مجتث ، مفاعلن فعلاتن مفاعلن فع لن ) و با زبانی امروزین و انسجام واژگانی به خوبی از عهده اش بر آمده است....... و امّا بعد : به قول نیمای نام آور " سربازان در میدان جنگ چنان مرگ را می جویند که شاعر قافیه را ....! " قافیه زنگ مطلب است و بار معنایی بیت را بر شانه می گیرد و افزایش دهنده ی غنای موسیقایی شعر است.... به دیدمان و نظر من در این مثنوی در چند جا قافیه های ابیات آن استحکام قدرتمند را ندارند از جمله: برای پاقدمت ارّه کرده ام سر را / که بعد من نکند با تو رقص بی سر را .....واژه های قافیه در هر دو مصرع " سر " است و هیچ جناس تامی در آنها وجود ندارد که قابل پذیرش و توجیه باشد! در بیت دیگر نیز اندکی سهل انگاری قافیه ایی دیده می شود : " خطوط دفتر شعرم لبی زهم خورده / ز عشق هندسه ی جبر هم به هم خورده ( زهم خورده / به هم خورده)