روزگار

اي روزگار پر  از  وهم  و  انزجار

چشمم به راه  و  ميكشم انتظار..

شكي كه ريشه دوانده درون من

بغضي كه هميشه ميكند انتشار

چونان اسير ترديد و هوس شدند

بر روزمرگي هاشان كنند افتخار

تقصير  ماست  تصوير  تار  زندگي

سرد است جهان سرد است روزگار

من مرگ عشق  را به چشمان ديده ام

وقتي كه مرد و  فتاد به  حال  احتضار

وقتي دلي شكسته شده  و  تني زغم

چون گوژپشتي غمين در مرز انكسار...

دستان خاليم پر از هيچ و فاصله است