لبخندگمشده

سلام بانوی عزیزم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

ممنونم ازمهمانوازی شما استادبزرگوارم

ج

سلام بانو جانم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام بانوامیری عزیزم
خیلی خوش آمدید نازنین
ممنونم ازحضورزیباوارزشمندشما
وزحمتی که برای نقدشعرم کشیدید
شاگردی می کنم درکنارشما عزیزان

سلام بر بانو امیری
بسیار مفتخرم که با طبع شما در این محفل وزین آشنا شده‌ام و آثار فاخر و زیبای شما را می‌خوانم و لذت می‌برم.
اما بعد...
سوال این است که اگر نگین تاج پادشاه کج باشد، باید آن را گفت یا نه؟
آیا می‌شود در مورد پوسیده شدن ناقوس کلیسا بر اثر فرایند اکسیده شدن، با کشیش حرفی زد یا نه؟
اگر موشی را در محیط ایزوله اتاق عمل ببینیم، آیا باید اطلاع بدهیم یا نه؟
مانا باشید و برقرار

درودی دیگر بار

جناب صهبای گرامی ، در این که حتی بهترین شاهکارهای ادبی نیز
در جایی دچار خللی شده اند شکی نیست ، چرا که همان شاهکار نیز
در معرض سلایق گوناگون قرار می گیرد و در نتیجه از زاویه ی دیدهای
متفاوتی قضاوت می شود .
قصدم از نقدی که بر این غزل غزال نوشتم پررنگ نمودن محتوای آن
و رساتر ساختن فریادی بود که شاعر سوخته دل از آتش بازی روزگار ، برآورده بود
ولی بی گمان اگر می خواستم در حوزه ی نقد ساختار و فرم شعر ورود کنم
اشکالاتی بود که می شد بازنمایی کرد و بدان ها پرداخت .
اما به هر روی سپاس بی شمار دارم از شما که به دقت خوانده و به لطف نگاشتید .

درودو سپاس وباز هم سپاس بزرگوار

دستمریزاد به این همه تیز بینی

سلام بانوی عزیزم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام نازنینم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام استادیزدانی عزیز
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام استادعزیز
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام :
سلام سحرعزیزم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردی نازنینم



2:
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام مازیارعزیز
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید برادرمهربانم

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

وقتی سراب پیش لبم نا تمام مرد
مردانگی غروب شد خوش مرام مرد
وقتی که مردمان عجیب و عبوس شهر
باهم غریبه اند علیک و سلام مرد
وقتی که رشوه سود به قانون بدل شده
ایمان فرونشسته حلال و حرام مرد
وقتی ریا دروغ و دغل سازگار شد
ریش سفید و فلسفه ی احترام مرد
ابری شده هوا دریغ از دو قطره اشک
انگار لطف و مرحمت و قرض و وام مرد
حاجی دلش به مال و منالش خوش است و حیف
ذکرش حساب دفتر و صد فکر خام مرد
ساقی کجاست تا دهدم می سبو سبو
رنج خمار برد و چنین تشنه کام مرد
هرجا خبر دهید که امروز شاعری
از درد عشق با غزلی نا تمام مرد
شریف شریفیان

درود فراوان استاد شریفیان عزیز
بداهه ای بسیار زیبا
توانتان افزون غم از دلتان بیرون

سلام استادشریفیان عزیز
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

به به چه عالی
ممنونم استادبداهه سرایی تان همیشه عالیه

عرض ادب استاد شریفیان عزیز

سلام استادمهدی پورعزیز
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید
دلتنگ دیدارشماعزیزان هستیم درشعرناب جایتان خالیست

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام مانای عزیز
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام بر شما گرامی

مصراع دوم از بیت چهارم ایراد وزنی ندارد؛ با این توضیح که وزن شعر فاعلاتن / فاعلاتن / فاعلاتن / فاعلن (فاعلات) ـ^ـ ـ / ـ^ـ ـ / ـ^ـ ـ / ـ^ـ است و مصراع مورد اشاره این است:
ریش‌وقیچی دست توست ازنو خدا را پس بده!
احتمالاً ویرگولِ پس از «توست» سبب برداشت اشتباه شما شده باشد؛ یعنی با دیدن ویرگول مکثی در خوانش داشته‌اید دقیقاً بر روی «ـت» در آخر «توست». شاید اگر آن ویرگول آورده نمی‌شد ـ که درست‌تر آن بود ـ چنین برداشتی نمی‌کردید که یک هجای اضافه در مصراع گمان کنید.
تقطیع مصراع:
ری (ـ) شُ (^) قی (ـ) چی (ـ) = فاعلاتن / دس (ـ) تِ (^) تُس (ـ) تَز (ـ) [تز، محصول ادغام ت و از است] = فاعلاتن / نو (ـ) خُ (^) دا (ـ) را (ـ) = فاعلاتن / پس (ـ) بِ (^) دِه (ـ) = فاعلن.

آن «را»ی مورد اشاره در مصراع دوم از بیت دوم هم در جای مناسبی است؛ بیت دوم این است:
شادمانی رفته این سیاره احوالش بد است
آنچه شد از اهل این دنیا جدا را پس بده!

شما نوشته‌اید که «بیت دوم، مصرع دوم را توجه بفرمایید. حرف مفعولی "را" جای مناسبی قرار نگرفته...»!
حالا اینکه فرموده‌اید « ... و روحیات مصرع را [آن را] به لحاظ دستور زبانی اندکی پژمرده کرده است.» را نادیده می‌گیریم چون حقیقتاً فهمیده نشد که چطور آن «پژمردگی» موهوم را تشخیص داده‌اید اما لازم است گفته شود که به نظر من هیچ جای از مصراع مناسب‌تر از همان‌جا برای آن «را» نیست!
ولی اگر شما جای مناسب‌تری برای آن «را» می‌شناسید، لطفاً نشان دهید که بیاموزیم.
با احترام به شما جناب پاشائی گرامی
و با پوزش از بانو عجم ارجمند.

سلامی گرم بر جناب عسکرزاده بزرگوار
ممنون از توجه شما
بنده عرض نکردم ایراد وزنی دارد. متن را بخوانید. گفتم از وزن خارج شده است.
اگر ست را از آخر توست حذف کنیم وزن در سلیس‌ترین حالت خود واژگان را حمل خواهد کرد. حال مصرع بانو عجم را اینگونه بخوانید (البته با اجازه بانو عجم)
ریش و قیچی دستِ تو، از نو خدا را پس بده
خوب اگر مشاهده بفرمایید هیچ ایرادی به اصل جمله وارد نشد. زبان شعد کمی نوتر شد و از دیگر سو وزن روان‌تر ادا گردید.
و اما در مورد رای مفعولی که بحثش شد...
نمی‌شود به صورت مطلق گفت بهترین جای را همان جاست که بانو عجم به اقتضای ردیف شعرشان انتخاب کرده‌اند.
شما بهتر از حقیر می‌دانید که در دستور زبان فارسی بهترین شکل قرارگیری حرف مفعولی را، دقیقا بعد از مفعول جمله است. می‌شود آن را کمی بعد‌تر از مفعول هم آورد ولی خوب
از شادابی و طراوت جمله کاسته می‌شود.
باز به مصرع بانو عجم توجه کنید
آنچه شد از اهل این دنیا جدا را پس بده
خوب لین را متعلق به چه مفعولیست؟
در این مصرع متعلق به آنچه است. مصرع باید اینگونه نوشته می‌شد: (البته باز با اجازه بانو عجم)
آنچه را از اهل این دنیا جدا شد، پس بده
آنچه نماینده شادمانی از دست رفته است. نقشش را خوب ایفا کرده و در جایگاه ضمیر به خوبی جای گرفته است. حال بر گردید و مصرع بانو عجم را بخوانید
آنچه شد از اهل این دنیا جدا را پس بده
این مصرع را با آن مصرع تغییر یافته مقایسه کنید و بگویید کدام یک روان‌تر به نظر می‌آید؟ بنده عرض کردم بانو عجم به اقتضای دریفی که برای غزلشان برگزیده‌اند، حرف مفعولی مورد نظر را از جایگاه اصلیش کَنده و به دیگر سو بُرده‌اند. نباید اقتضائات وزن و ردیف، از سیالیت جملات بکاهد. بانو عجم به واقع استادی چیره‌دست در حوزه شعر هستند و ما همواره ارادتمند ایشان هستیم.
اگر به قول بانو امیری "نوآموزی" این غزل را می‌سرود من هیچ اظهار نظری نمی‌کردم.
عیب پاکان زود بر مردم هویدا می‌شود
موی اندر شیر خالص زود پیدا می‌شود.
مانا باشید و برقرار

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید
وسپاسگزارم ازتوجه ودقت شما
می آموزم درکلاس درس شماعزیزان
بله بیت چهارمش بااختیارات شاعری هیچ مشکلی نداره اما اون ست حذفم که بشه مشکلی ایجادنمی کنه وحرف شمام درسته
درمورداون راهم دیگه چاره ای نداریم گاهی درنظم شعرنمیشه مثل نثررعایت کردولی اگه بشه بهتره
بازم ممنونم ازدقت شما

ممنونم ازتوجه شمااستادعزیزوبزرگوارم عسکرزاده
که همیشه راهنماییهای ارزشمندتان راهگشای ماشاگردانه

سلامی دوباره خدمت بانو عجم
به واقع شما مناعت طبع بالایی دارید که این چنین با بزرگواری پذیرای نقد هستید.
در استادی و چیره‌دستی شما تردیدی نیست.
همواره از اشعار شما لذت می‌برم.
ولی من دقت کرده‌ام در شعرناب تقریبا بیش از نود درصد نظرات صرف تعریف و تمجیدهایی می‌شود که گاه شاید خیلی هم نزدیک به واقعیت نباشند. در نقدهایی هم که با رنگ زرد، بالاتر از همه نظرات قرار می‌گیرند، اکثرا باز همان تعارفات کلیشه‌ای بیان می‌شوند منتها با بسط و گسترش زیاد.
به نظر مت چکش‌خواری شعرها اصل اساسی در پیشرفت ادبی ماست.
در ضمن یکی از نقاط ضعف در اعمال نظرات این است که زمان نظردهی در مورد یک شعر اگر تیک نقد زده شود حتما باید مفصل و ریز به ریز همه چیز بیان گردد و طوماری بلند نوشته شود. حال آنکه گاه نقد کوچک است و با چند جمله سر و تهش هم می‌آید. اگر هم نظری غیر از نقد بیان گردد که به صورت عادی نظر داده می‌شود.
مانا باشید و برقرار

باز سلام جناب پاشائی گرامی

اولین جملۀ یادداشتتان این است:
«بنده عرض نکردم ایراد وزنی دارد. متن را بخوانید. گفتم از وزن خارج شده است.»
به فرمودۀ شما دوباره متن را خواندم.
من هم ننوشته‌ام که شما فرموده‌اید که آن مصراع ایراد وزنی دارد بلکه من گفته‌ام که ندارد! و این بر اساس همان به قول شما «خارج شدن از وزن»ِ مصراع بوده است به‌علاوۀ آنکه گمان کرده‌ بودید که آن مصراع یک هجای اضافی دارد. پس نوشتم و ثابت کردم که ایراد وزنی ندارد و این در واقع یعنی: هر دو اظهار نظر حضرت‌عالی دربارۀ وزن آن مصراع، یعنی خارج شدن از وزن + گمان کردن یک هجای اضافه، نادرست و بی‌پایه و بی‌دلیل و نامستدل بوده است.

جناب پاشائی!
شما نه، من وقتی بگویم که مثلاً فلان مصراعِ بهمان شعرِ بیسار شاعر، انگار از وزن (گیریم اندکی) خارج شده و شاید یک هجای اضافه (حالا چه کوتاه چه بلند...) در آن آمده باشد، آیا تلازمِ منطقی و عقلیِ این سخنِ من، پندارِ وجودِ ایرادِ وزنی در آن مصراع از آن شعرِ همان شاعر نیست؟ صد البته که هست؛ و اضافه می‌کنم که جز این نیست و نمی‌تواند باشد.

به هر حال، اگر پذیرفته‌اید که آن مصراع ایرادی یا مشکلی وزنی ندارد یا به عبارت دیگر مثلاً از وزن خارج نشده است و هجایی اضافی هم ندارد، پس تداوم آن گفتگو لزومی ندارد.

شما در یادداشت پیشینتان از حذف «ست» و یا از سلاست و روانی مصراع چیزی ننوشته‌اید و اما اینکه در یادداشت اخیرتان فرموده‌اید «اگر ست را از آخر توست حذف کنیم وزن در سلیس‌ترین حالت خود واژگان را حمل خواهد کرد...»، چیزی دیگر است و این با آن تفاوت دارد؛ یعنی آن جزو نقد و نقادی و خرده‌گیری و این‌طور چیزها شمرده می‌شود ولی این جزو اظهار نظر و پیشنهاد است. و من ترجیح می‌دهم که در این باره نظری ندهم چون از نظر من همان‌طور که شاعر گفته سلیس و روان هست اگر درست بخوانیم جدای از آنکه اگر پیش‌نهادۀ شما را اعمال کنیم، در واقع فعل جمله را هم حذف کرده‌ایم و این اگرچه فی ذاته مشکلی جدی ایجاد نمی‌کند ولی تا آنجا که می‌توان، و تا آنجا که وزن عروضیِ چنین اشعار اجازه می‌دهد، بهتر آن است که جمله را رساتر و کامل‌تر آورد.
پس در اینجا خلطِ مبحثی کرده‌اید که نیاز به آن نبود. تنها کافی بود بفرمائید که درست نخوانده‌اید یا اینکه در تقطیع اشتباه فرموده‌اید. همه ممکن است اشتباه کنیم. نوشته‌ها و گفته‌های ما آیات قرآن نیست که تغییر در آنها روا نباشد! تازه در آنجا هم ناسخ و منسوخ داریم. کسی که خلط مبحث می‌کند یا از پاسخ درمانده است و یا دلیریِ اقرار به اشتباه را ندارد، و یا به هر دو دلیل، به مبحثی دیگر می‌گریزد تا اصل و مغزِ گفتگو و بحث جاری را به گوشه براند. این روشی ـ دست‌کم از دید من ـ ناپسند است و خواهش می‌کنم که پرهیز کنید از این روش.

و اما دربارۀ «را»ی مفعولی در مصراع «آنچه شد از اهل این دنیا جدا را پس بده»:
این درست است که رای مفعولی پس از مفعول می‌آید؛ اما آیا چنانکه شما پنداشته‌اید، «آنچه» (به‌تنهایی) در اینجا مفعول است، یا «آنچه [که] شد از اهل این دنیا جدا»؟ معلوم است که «آنچه»یِ تنها در اینجا مجهولی بیش نیست؛ کدام «چه»؟ چه آنی؟ یعنی مفعول در اینجا مجموعۀ آن چیزی است که «شد از اهل این دنیا جدا» (که منظور شاعر همان لبخند، جلوه‌ای از شادمانی است) و «آنچه» (به‌تنهایی) در حکم هسته‌ایست که نقش صورت اصلی مفعول را دارد و ادامۀ آن، وابسته بدان است... گرنه از خودِ «آنچه»، به‌تنهایی مفعولیت برنمی‌آید.

در چنین موارد، به گمان من، کاری که شاعر در اینجا کرده است، درست‌تر است و البته مثل همان‌طور که شما نوشتید («آنچه را از اهل این دنیا جدا شد، پس بده») هم می‌نویسند و می‌گویند. من درست‌تر را برای آن بکار بردم که به این غلط نگفته باشم. اضافه کنم که این بیشتر دربارۀ نثر است ولی در شعر فارسی ـ که حتماً می‌دانید ـ چنین جابجایی‌ها، و بسیار پیچیده‌تر هم غیرمجاز شمرده نمی‌شود و حتی حذفِ برخی اجزای جمله، مثلاً همین رای مفعولی هم غیرمجاز نیست؛ چنانکه در همین مصراع از شعر بانو عجم، «که» در واقع حذف شده است.
حافظ گفته است:
«در پسِ آینه طوطی‌صفتم داشته‌اند
آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم.»
در مصراع دوم این بیت، اصلاً «را»ی مفعولی (+ «که») حذف شده است ولی اگر قرار بود که حتماً در جمله آورده شود، درست‌تر آن بود که پس از «بگو» (بدون در نظر گرفتن وزن) آورده می‌شد، نه پس از «آنچه»؛ یعنی: در پشتِ آینه مرا طوطی‌صفت نگاه داشته‌اند (و) هرآنچه که استاد ازل به من گفت، همان را می‌گویم. در عین حال، در معنی آن مصراع (در نثر) اگر بگوئیم: آنچه را می‌گویم که استاد ازل گفت، غلط هم نگفته‌ایم اما اولی درست‌تر است.
با همۀ اینها، کاربردهای گوناگون «را»ی مفعولی در ادبیات فارسی بحثی تمام‌شده و به سامان رسیده نیست...
والسلام.

سلام استاد عزیزوبزرگوارم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید
ازوقتی که گذاشتید واقعا سپاسگزارم وافتخارمی کنم که می آموزم درکلاس درس شما استادخوبم

سلام بانوی عزیزم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام بانوجانم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام رامینه ی عزیزم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام علی عزیز
خیلی خوش آمدیدبرادرخوبم
ممنون که قدم رنجه کردید

حالا نمیشه اینقدمته به خشخاش نزاری
باشه چشم درستش می کنم ازاین به بعد
شوخیمم لطفا به دل نگیرین
غیبتتونم زیادشده هاااا

سلام برادر خوبم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام استاد شفیعی عزیز
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

من اینروزها خیلی گرفتارم استاد متاسفانه سه تن ازنزدیکانم مبتلابه کروناشدند وحال یکیشونم وخیمه ومحتاج مراقبت دایم جداازرنج مریضداری ترس ازمبتلاشدن هم مارکلا بی اعصاب و ناامیدکرده
التماس دعا

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام استادعزیز
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام استاد عزیز
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام ایتادعزیزوبزرگوارم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید
شرمنده ی محبتتون شدم بازاستادمهربانم

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام بانوی جانم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام مهربانم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام برادرخوبم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام عزیزم
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید

سلام
خیلی خوش آمدید
ممنون که قدم رنجه کردید