پند کودک بر پدر

میکنم نقل این سخن این داستان
می نویسم از زمان باستان
این که یک پند است و اندرز دقیق
از نهاد طفلکی پاک و صدیق
داد پندی بر پدر کو حظ نمود
از حقایق کرد بر ربّش سُجود 
در دمی کان مرد با بابای خویش
 کرد کرداری که شد بابا پریش
در سبد جا داد و شد بالای کوه 
تا پدر را ترک گوید آن سُتوه
طفلکش نالان و گریان می دوید 
چون که آبایش از او دل میبرید
وقت برگشتن سبد جا مانده بود
طفلکش بر  او ندا در داده  بود
که ای پدر روزی که من  بُرنا شوم 
بر سبد من هم چو تو  وایا  شوم 
آن زمان تو پیر گشتی بر جهان 
من نمایم جسم تو در آن نهان
تا بَرَم در کوه و پنهانت کنم 
تا ز کردارت  به زندانت کنم 
ازمکافات عمل غافل مشو
گندم از گندم بروید جو ز جو 
زین سخن مبهوت شد آن بی حیا
چون که طفلش داد او را این ندا 
از نهادش بارها آمد صدا
 بی وفا، ای بی وفا، ای بی وفا 
وی که بابا را در آغوشش کشید 
زان عمل  گویی خجالت میکشید
طفلک نادان پدر را داد پند 
خود بگیر زین داستان نکات  چند