مي تراود ز لبم

(زمستان زیبای آن سال را به یاد داری که بانو؟ من و سالها تنهایی و تنهایی و کتاب و تو و شور و شری پر

عشق و صادقانه و بعد روز و شبهای مقدسی که همچنان در من جاریست از برکت حضورت. با بودنت ,بسرایم

یا نسرایم عاشقم.مرا همچنان دریاب)

میتراود      زلبم        باز      نوایی       تازه         بار ديگر دل و اين  بار   ندایی     تازه  

 پشت اين   پنجره ها    باد   مرا     مي خواند        به فرو  بردن  يك جرعه  هوايي   تازه

 كسي    انگار   قدم    مي زند    آن     بالاها      روي  ايوان  سكوتم،  به  صدايي    تازه          

  دستي از  خواب  برون   آمده  و   مي سازد        روي    آوار    دلم    باز     بنايي     تازه 

 من  كه  از چون  و  چرا  خير    نديدم    اما         يك  نفر  آمد ه  با    چون و چرايي   تازه

 در دلش  شوروشري  هست  كه   مي انديشم         مي كشد   باز  دلم   را   به   بلايي    تازه

بال شعرم  همه  خون است   ولي   مي خواهم         بار   ديگر   يزنم   بال   به    جايي    تازه