آفتاب روی نی

سروده یِ شما من را به یادِ شعرِ آقای علی معلم دامغانی انداخت... آنجا که میگوید:


روزی که در جام شفق مل کرد خورشید
بر خشک چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید


اینجا خورشید با ایهامی از صورت و سیرتِ امام حسین،درخشندگیِ ابدی را فریاد زده است
فَلَقی و شَفقی و طلوعی و غروبی و ابلیسی و قدیسی.
( خیرها و شرها و انتقامِ ابدیِ عشق از رَگِ خون)

وقتی بروی نیزه و نی آفتاب بود/


اساسا اشعارِ آئینی به مثابه یِ اندیشناکیِ برجسته ای باید باشند که این امر از سویِ مخاطب و راوی، هوشیاری بسیار بالایی میخواهد ( گاهی شاعر با احساس و عواطف و منش انسانی و اخلاقی درصددِ پاسداشت و زنده نگه داشتنِ آرمانیست که با یک واژه میتواند شعور و هییت را بشکوفانَد که اگر نابلدِ راه باشد و از طریقتِ استسلاقی به جهانش بنگرد در این صورت، جنبه یِ وارونه اش حاصل است)
اما شعر شما بزرگ است
به کمالِ کلمات در رسیده.


با تلمیحی قابل. ( وقتی جناب را به زمین عرضه داشتند
جمعی اسیر هیبت عالی جناب بود)

این جناب ( که آدم) باشد بقولِ آئینیـون:
نخستین کسی بوده که بر مظلومیتِ حسین گریسته( جستار و راستی و راوی و خبر تواتر و واحد و ورود و تخصص و تخصیص و استفسار و استصحاب و واگویه اش،بماند)

آیا راوی با علم به این روایات، هبوط و چرایی اش را کاویده و به تردید و تحلیل میبَرَد؟


به تخت و بخت و عدل و عدالت و تناسب و جناس و سجع و تلمیحاتِ وافر و طباقاتِ وسیع و کوفه هایِ پرالتهاب نمی خواهم ورود کنم ( سروده سرشار از اینان است) میخواهم جهابینی اش را وا بکاوَم و پویه.

این شِق اشعار از پارادایمِ خاصی تبعیت نمیکنند( خودشانند و دل و یک جو انصاف... گاهی بر وجدانها نیز میشورند و برای اقناعِ خاطر و تألماتِ درونی و باورهایِ صیقل داده یِ اذهان، در پگاهی یا شبی متولد میگردند) ما به دسته یِ اول کار داریم.

ما در خانه یِ مان نشسته بودیم و به ناگاه از زمین و زمان موشک میبارید ( سنگ گرفتیم و دشمن را عصبانی کردیم) در لحظه ای و یکآن شخصی از اطرافِ تیرانا و برزیل و هند... دست به قلم برد و کارمان را ستوده.
به مرز و زمان و برهه ای مربوط نگشته بود.
گاندی از حسین میگوید و گارودی نیز از پدرش.
خسرو در جلسه یِ محکمه اش به یادِ حسین می افتد و به یادش می آورد.
نیچه یِ آلمانی و ولتر فرانسوی بر اسلام و محمد میشورند. و هکذا.


بر پیکره یِ ادبیات،مانند عشق و طبیعت سخن راندن که معمول است، سخن از این طیف اشعار غریبگیست.
(آنجا علیهِ عشق و صفا، انقلاب بود)


آیا در این وادی،اسپریتوالیسم و آنیمیسم عینیت دارد؟ ایماژگرایی،ساختارگرایی،پرسونالبخشی،چطور؟
شعریت بر مدارِ پارناسِ اساطیر میچرخد یا پاشنه یِ مستحکمش را کاریزما و باورمندی معنی میبخشند؟


شعرتان را استخوان دار، یافتم.

~~~~~~

عیسا