قصه یلدا

شعر با یک تشخیصِ زیبا شروع میشود:

بِخواب پنجره، خورشید در نمی آید
صفات و ویژگیهایی که مخصوص انسان اند و آن را در اشیاء بارگزاری نماییم، آن صنعتِ ادبیِ تشخیص است

پنجره نمیخوابد، نفس نمیکشد، حتی حسادت نمیورزد ولی شاعر آن را میخواباند و میپریشاند و عاشقش میکند. این در دسترس نیست مگر مخیله و ذهنِ جستارجویِ یک خالقِ در پستو مانده و در پستو خفته که آرمانشهرش را در واژگان می یابد و خفقانِ وجودی و طغیانِ راکدش را در عینیتِ تفکرش به بار مینشاند.
از قدمایِ بزرگِ تشخیص گو و تشخیص زایِ شعری، میتوان به سلمانِ ساووجی اشارت نمود که در قرن هشتم،جانبخشیِ اشیاء را پرورانْد و در همان وادی و اندیشه پیغامدارِ این صنعت بود.
تشخیص، اشیاء را به روزمرگی فراخواندن و در بطن آنان، اندیشه یِ انسانی را بسط دادن است

موردِ دوم:

اسیر شب شده هر کوچه ای، چراغ به دست ( سلخ است که از شعرِ کوچه یِ خوشبخت و چراغِ فروغ،عاریت گرفته شده است. من نامِ سلخ را سرقتِ محترمانه یِ شعری میدانم یک تقلیدِ بدونِ سرزنش)

واگویه یِ همین دو موردِ تشخیص و سلخ را کافی میدانم.


این شعر زیبا که گذشته ی رفته و حسرت و ای کاشهایِ نایاب را فریاد میزند به خودش وا میگذارم.
از نقدِ اوزان و عروض و غیره اش میگذرم و به خوانندگان ِ جدیدش میسپارم.
اصلا رسالت ِ بنده این است که اینچنین اشعار و شاعران گمنامی را کشف کنم.

از همه یِ اساتید و اعضایِ باسابقه گله مندم که چرا اینگونه اشعار و اینگونه شاعران تازه وارد را تشویق و آثارشان را واکاوی نمیکنند. نباید اینان به حالِ خود رها شوند

در پناهِ مهر_ عیسی نصراللهی