قدسی

نه چو خورشیـد که  قرص قمری ما را بس               
که ز بُســــتان  جــــهانی ثمـری مــا را بس
گـــرنصیبم نبوَد  صــبحدمان شـــهد وصـال               
 از گـــــذرگاه حبیبـم  گــــذری مــا را  بس
گـــــر طبیبـم نـــــتواند  که  به  بـــالیـن  آید                
بهـر درمــــــان تبـم  زو خـــبری ما را بس
نظری نیست به  گنج  زر و سیمی ز جهان                  
به غـــــنی سـازی دل سیمــبـری ما را بس
تا روم یک شبه ، صد سـاله ره وصـلش را              
زان نظـرباز دوعـــــالم نـــظری ما را بس
چه نیازی که گشــایند بسی خُـــمـره ی مِی                 
بهر ســــرمستی دل مخـتصـری مـا را بس
پاک بازی چه ثــمر درغم دُرّ دانه ی عشق                 
 مستی از جـــام مِی غمـزه گری ما را بس
رونق جـــان چو بُــــوَد گفته ی شیوای بُتی                
 ای" مظفر" لب لعـل شــــکری مـا را بس
" درجهانی که نباشـد زکسی نام و نشان " (1)           
هـمچو" قدسی" ز سخن ها اثری ما را بس
--------------------------------------------------------------------
 (1)- محمد جان قدسی مشهدی، شاعر قرن یازدهم که در سال
   1056 درگذشت و در آرامگاه شاعران درکشمیر مدفون است.