مثنوی ائینی
دوش شدم فارغِ از خویشتن
کاتشی افتاده به اندامِ من
سوختم از هجرِ رخِ یارِ خویش
در طلبِ دیدنِ دلدارِ خویش
غمزۀ دلبر چو مرا در رُبود
عشق به یکباره زبانم گشود
اشکِ من از دیده سرازیر شد
سیلِ غم از عشق،جهانگیرشد
لوحِ دلم نقشِ زیارت گرفت
معامله باعشق وعبادت گرفت
دل به صفِ کرب وبلا رهسپار
بهرِ مُشَرّف شده دل پار پار
جان بلب آمد شدم ازخویش دَر
نیش زدم بر تنِ خود بیشتر
تا که شوم راکبِ شب زنده دار
نزدِ علی شاهدِ دُل دُل سوار
بهرِ شفاعت بَرَدم نزدِ یار
دولتِ دلبر شَوَدم افتخار
شمعِ رخم ناله کنان جان گرفت
نقشِ رخ از شاهدِ خوبان گرفت
مرغِ دل از عشقِ حسین آب شد
تشنه ی یک جام ز میراب شد
صورتم از وصلِ حسین باز شد
مثلِ گلِ لاله عجب ناز شد
پیرِ مُغان گفت: عجب دلبری
دلبرِ بی سر تو عجب دل بری!!
گفتم اَیا پیرِ جمارانِ من
روحِ خدا رشته ی ایمانِ من
شاهدِ من حضرتِ عالیجناب
کرده دلم را به دُعا مُستجاب
گفت: تو ای عاشقِ عشق وادب
یونسِ زائر تو شدی منتصب
جان و تن و روح زمن پرکشید
با خبرم کرده حسینِ شهید
بوسه ی شکرانه زدم پای دوست
دلبرِ من هر چه بخواهد نکوست
دیدنِ دلبر چو مرا خواب بود
مثلِ حقیقت به دلم ناب بود
مفتعلن مفتعلن مفتعل
#یونسی_یونس
#غزلیات13
مثنوی ناب و زیباییست
شاعرانههایتان ماندگار