ریشه ی احساس

خور و خوابی
عیش و نوشی
خنده ی بر لب گاهی
گریه ی بی اشک
بر فراز ویرانه ی آهی
دوست داشتن و داشته شدن
در عمق نگاهی
گذران لحظه ها در بی خبری
پشت میله های انتظار
در حفره ی پر پیچ و خم آینده
در همهمه ی تاریک جهان
در آستان مهیب گذر جان بر لب
چشم دوخته بر خاطره های خورشید
با سروده های کوتاه و بلند بی صدا
گذران شب و روز باریک و بلند
ایستاده بر اوج سکوت قله ی فاصله ها
و تو آرام سخن میگویی
وقتی همه از هر سخن خود،
پریشان حال اند
وقتی شعله ی آتش با موسیقی شب 
در پی دلتنگی ی ماه
نقشه ی خاموش سفر میریزد
وقتی طنین پیچنده ی واژه های باد 
با برگ، سخن میگوید
وقتی روشنی خنده ی آب
قطره میشود بر گونه ی گل
وقتی بغض گره خورده ی خاک
در باغچه های دلتنگی ی یاس
میشود عاشق هر جوانه ی
ریشه ی آغوش پر احساس...