دوران زلال کودکی

سلام

و

با سپیدی کاردرست و تمام عیار رو به رو هستیم که شاعر همه ی جزییات را به دقت رعایت کرده ، آن که در دل و عقل داشته به اجرا در آورده است و در تمام این مراحل سهم ناخودآگاه او بی شک بسیار بیشتر از اقدامات آگاهانه بوده است چرا که صمیمیتی در طول و عرض شعر جاری ست که به شدت ذهن و دل را به خود مشغول می دارد و این چنین کاری با آگاهی تمام و از روی حساب و کتاب های عقل معاش حاصل نشود ، پس نکته در اینجاست درست جایی که باید بین سپردن کار به دست دل ( بخوانید ناخودآگاه) و عقل ( بخوانید خودآگاه ) چگونه اعتدال برقرار کنیم و این که این اعتدال به معنای برابری ست یا نه به معنای آن است که هر کدام به میزان اهمیت خویش باید دارای قدرت تاثیر باشند تا اعتدال برقرار شود ؟؟
البته این موضوع حکایتی دیرینه دارد به قدمت پیشینه ی هنر و علی الاصول شرح این حکایت در این مجال به غایت اندک نخواهد گنجید و آن چه گفته می شود بر اساس شعری ست خواندیم ...
اولین و مهمترین عامل در سوق این شعر به سمت ناخودآگاه شاعر و افزایش رونق. تاثیر آن بر کلام او دستمایه ی اصلی آن یعنی کودکی است که در ذهن همه ی ما به قسمت ناخودآگاه مان کوچیده است و دارد فراموش می شود و شاعر درست از همین درد سخن می گوید و دل اش برای صمیمیتی که پاسوز استدلال می شود کباب است ، دومین عامل همین واژه ی صمیمیت است و بار معنایی پر قدرتی که دارد و هر شنونده ای را خواه ناخواه سمت قسمت تیره روشن مغزش رهنمون می شود و اتفاقاً شاعر با نکوهش حوادث استدلالی که از خودآگاه شخص سرچشمه می گیرند سومین عامل را در ادامه عامل دوم عیان می کند چرا که استدلال همواره در طول تاریخ در برابر کشف و شهود و توانایی های متافیزیکی انسان قرار داشته است و بین طرفداران هر دو مقوله آتش جنگ مشتعل .
در بند اول اگر از دید خود بخواهم سطرهای خودآگاه و ناخودآگاه را به صورت فهرست وار نشان دهم حاصل کار پنج به دو برای ناخودآگاه است ، البته شاید دوستان بسیاری ایراد بگیرند که بر اساس چه معیاری می توان این تقسیم بندی را انجام داد که خب سه عامل را در بالا ذکر کردم ولی عاملی که تقریبا در همه جا می تواند شاخص تشخیص باشد تجربه ی شعر نوشتن است و هر چه میزان این تجربه بیشتر قدرت ادراک و دقت تمییز بیشتر خواهد شد .مثلا در همین بند اول سطر کشتزار های سپید ناکشته
ترکیب کلمات و تناسبی که بین آن ها برقرار شده است نشان می دهد که شاعر روی این سطر فکر کرده و واژه ها را به دقت انتخاب کرده است ، پارادوکسی که اشاره به آن لوح سپید و معصوم ضمیر کودکان دارد که اگر چه قابلیت پر شدن دارد ولی هنوز سپید است درست مثل زمینی که قابلیت کشت کردن دارد ولی نا کشته است و سطر سرزمین بکر مقدس نیز با همین تعاریف بیشتر از خودآگاه شاعر بر می خیزد تا ناخودآگاه اش ...
اما شکی نیست که اگر سهم یکی از این دو عامل کمتر یا بیشتر از حد لازم باشد اثر به سمت تصنعی شدن یا غیرواقعی شدن خواهد رفت ...
نکته ی آخر اما در خصوص این سپید دوست داشتنی آن که اگر چه ضربه ی پایانی به خوبی وارد می آید اما به کار بردن آدرس ، نشانی و مقصد در کنار هم به شعر آسیب جدی وارد کرده است چرا که آدرس هیچ گونه همخوانی با فضای اثر ندارد و نشانی نیز به دلیل محیط بودن مقصد بر آن نیازی به استفاده ندارد .

با سپاس از شاعر عزیز و بزرگوار ...