جدال آینه ها

عصر
یک فنجان پرواز
هزار بالِ پهلو شکسته
دهان دیوار، باز
به آسمان مانده
دستِ پنجره
بر دل

باد، سر کشیده
ته مانده های اتاق را
عطرِ تنهایی می‌رود
شهر به شهر

بزن به سیم آخر
بویِ سیمان
عطرِ آهن
دودِ زنگ
دل های بیدل
زیر تلی از گل
سرآغاز جنگ

لال بود انگار عشق
جنگِ تن به تن
که آغاز شد
به حرف آمد
به لکنت افتاد عقل

کافه ها بی کاف شد
صندلی ها بی صاد
کهنهْ دل
زیر خروارها خاک

آینه ها می آیند به هم

هزاره ایم ما
قرن های قرینه با هم
نشسته ایم
چون آینه رو در رو
گرد و غبار سال ها
بیخ گلویمان
چنگ می زند
سفالینه می سازد
با آب چشم

دنیا که به آخر رسید
دست من سوی تو آمد
دست تو سمت من
دو بالِ جهان شدیم
شرق و غرب

هنوز هم
آن گوشه ی جهان
ایستاده ای و باد
بوسه هایت را
به روسری ام می پیچد
من خشکِ لبانم را
بر بندِ باد آویخته ام

جرعه بریز بر من
از تلخ های مختلط با لبت
به بوسه ای نوش می شوم
به بوسه ای
نوش
به سلامتی ات
✒#مینا_یارعلیزاده