اما نماند

روبرویم ایستاده بود
حرف هایی می زد
از جدایی
از غم هایش
از دوست نداشتنم
از سختی هایش
از خستگی هایش
گوش می کردم
باخود میگفتم
تسخیر شده است
مگر می شود
مرا دوست نداشته باشد
او شوخ طبع است
حتما می ماند
بخاطر کودکمان
بخاطر زندگیمان
اما نماند
وقت رفتنش
از پشتش می دویدم
اشک می ریختم
دیده هایم تار بود
فریاد میزدم
اما برنگشت
حتی لحظه ای
دوستش داشتم
اورا
کودکمان را
روزهای زندگی مان را
باهم
هر لحظه اش را
اما نماند