در دلم آشوب

حرف من را کنار بگذاریم
تو بگو از چه رو که آشوبی
من که ساده تر از دیروزم
تو چرا به قلب من می کوبی
گرچه دنیا به روی من خندید
خنده هایش دروغ و درهم بود
و تو با خنده هات می گفتی
که نگاهت دوای دردم بود
تمام دلخوشیم این بوده
که برایم تو جاودان باشی
مثل شانه ای برای غم هایم
به بزرگیِ آسمان باشی
این طلسم غصه را بردار
سینه ام را پُر از هیاهو کن
ای که میهمان شدی به دامانم
عطر احساس بوسه را رو کن
می رسد وقت رفتنت یک شب
کوله ات را تو باز می بندی
و دل من دوباره می گیرد
که تو بر غصه هام می خندی