خواب های دنباله دار

ما در شهر سیاه عشق
در شبهایی که سایه
مزاحم نوشیدن شراب چشمهایمان بود
عیش کردیم

خسوفی که
 سحر را در آفتابش سوزاند
و خود کسوفی شد برای ترجمان خورشیدی که
پشت موهای فرت بود

ستارگان از روی ترحم برای تاریکی ات
فانوس به دست
مرا به نورِ قمر
امید میدادند

هرگاه به تمنای نور نامم را میخواندی
از ذوق در آغوشت طلوع میکردم
و تو مرا از رفتنت بیم میدادی
 و من غروب میشدم

 و ازترس بارها ابر چشمانم می غرید
و نماز وحشت را به قبله قلبت میخواندم

میدانی !
من از غم غریبانه فراقت
حتی از نام سحر میترسم

میشود
برایم نام دیگری انتخاب کنی؟
آخر سیارها
وقتی
شوری دلم را میبینند

اسپند به دست دورت میگردند
و ابر هارا
به فاصله بینمان مجبور میکنند